#8: Vietnam part 2, historisch indrukwekkend!

Lieve allemaal,

Jawel dit keer toch echt een kort(er) reisverslag :).

Wederom heeft ons laatste verslag veel lezers getrokken, maar we zijn het eens met de reacties dat het verslag toch nog wat lang was, hoewel we dit in eerste instantie niet door hadden. Onze excuus daarvoor, maar omdat in het verleden resultaten geen garantie voor de toekomst bieden, hierbij een nieuwe poging ons jullie te vertellen over het laatste deel van Vietnam.

Vanuit Nha Trang zijn we met de trein naar Ho Chi Minh getrokken. Wederom een prima rit van zo'n 8 uurtjes. De treinen zijn oud, maar we weten dat aan wagens piepende wielen het langst lopen, dus dat zal voor treinen ook wel gelden. Eenmaal aangekomen in de stad Ho Chi Minh zie je op één gebied een duidelijke overeenkomst met Hanoi..... Weer heeeeel veul brommertjes :). Maar het weer is hier echter nog een stuk warmer en tropischer met een hoge luchtvochtigheid. Ho Chi Minh City, ook bekend onder de naam Saigon, en de omgeving heeft ook behoorlijk geleden onder de Vietnam oorlog. Wij zijn dan ook de volgende dag eerst naar het War Remnants museum gegaan. Een must see van Saigon vinden wij. Wat we daar aantroffen heeft ons echt geraakt. Ook al geeft het museum een volledig eenzijdig beeld vanuit het perspectief van de Vietnamezen weer van wat er gebeurd is in de oorlog, het is en blijft enorm indrukwekkend. Het museum heeft een aantal verschillende foto-exposities die op verschillende manieren de oorlog belichten. Een deel van de expositie laat vooral zien wat voor gruwelijkheden er zijn uitgevoerd door de Amerikanen op de lokale Vietnamese bevolking. Variërend van de verschillende wapens, tot aan de chemische middelen die er gebruikt zijn. Een zeer interessante maar wrede expositie was de verzameling foto's gemaakt door oorlogsfotografen van zowel Vietnamese kant alsook Amerikaanse kant. Maar zeker het meest indrukwekkendst waren toch wel de foto's van de (na)effecten van Agent Orange, een van deze chemische middelen die door de Amerikanen gebruikt zijn. Zoals de meesten wel zullen weten was de Vietnam oorlog voor de Amerikanen een grote frustratie. Voornamelijk vechten tegen een vijand die zich zelden liet zien, zich verstopten in de jungle en bossen in hun ondergrondse tunnelsystemen waar zij een ware guerrilla oorlog voerden. Als tegenreactie besloten de Amerikanen deze gebieden te ontbossen om zodoende meer grip op de oorlog te krijgen. Dit deden ze door miljoenen liters pesticiden over het land te gooien (agent orange). In totaal 7 verschillende kleuren pesticiden waarvan Agent Orange de bekendste is. Het gevolg hiervan is dat deze giftige stoffen niet alleen de natuur vernietigden maar ook in de rivieren, watervoorzieningen en natuurlijk ook landbouwgronden terechtkwamen. Maar uiteraard ook op de mensen zelf. De gevolgen en naeffecten waren en zijn nog steeds enorm! Mensen kregen ernstige ziektes zoals kanker, hun kinderen werden met allerlei afwijkingen en misvormingen geboren en nog steeds heeft de huidige generatie last van de naeffecten van deze gruwelijke vorm van oorlogsvoering. Ook in Amerika zijn er lichamelijke gevolgen geweest vanuit Agent Orange. Ook bij het nageslacht van de Amerikaanse soldaten zijn er behoorlijk veel kinderen geboren met allerlei afwijkingen, maar ook hebben de Amerikanen zelf veel psychische problemen overgehouden over de wijze waarop zij verlangd werden deze oorlog te voeren. In Amerika heeft de Amerikaanse regering 'schuld bekend' door aan hun eigen soldaten een vergoeding toe te kennen. Helaas, tot op de dag van vandaag, is dit nog niet gebeurd voor de Vietnamese slachtoffers. Bij de laatste expositie zag je heel veel foto's van kinderen en mensen getroffen door effecten van Agent Orange, inclusief een kopie van een brief die door een van de slachtoffertjes gericht was aan president Obama waarin zij smeekt om ondersteuning, omdat de effecten van hun beslissing dit chemische middel te gebruiken genetisch doorgegeven wordt van generatie op generatie, terwijl de laatste generatie toch echt niets meer met deze oorlog te maken heeft. Hartverscheurend.
Toch wel behoorlijk onder de indruk zijn we vervolgens verder gaan wandelen in de stad. Via het Reunification Palace en het park zijn we langzaam teruggelopen naar ons hotel. Een indrukwekkende middag!

Maandag zijn we zelf maar naar het Vietnamese ondergrondse tunnelsysteem gegaan, ook wel de Cu Chi Tunnels genoemd wat, gezien hetgeen we in het museum al gezien hadden, een belangrijke aanvulling was voor onze eigen beeldvorming. Want laten we eerlijk wezen, tijdens de oorlog tegen de Amerikanen waren de Vietnamezen natuurlijk ook geen lieverdjes. Tijdens de Vietnam oorlog is er totaal 250 km aan tunnels aangelegd waar mensen in woonden, kookten, munitie opslag hadden en van waaruit vele aanvallen werden uitgevoerd. Compleet met een volledig ongebruikt tunnelsysteem om de Amerikanen op een dwaalspoor te zetten. De Cu Chi tunnels liggen op zo'n 3,5 uur rijden vanaf Ho Chi Minh City en tijdens de busreis kregen we een hoop achtergrond informatie over de oorlogsperiode. Best bizar dat er hele gezinnen tegenover elkaar stonden, de ene helft van de kinderen uit één gezin die naar het noorden van Vietnam getrokken waren ondersteunden de Vietcong en de andere zuidelijke helft de Amerikanen. In het Cu Chi gebied krijg je een indruk van deze indrukwekkende tunnelsystemen. Het is ongelofelijk dat mensen hier soms zelfs 10 jaar in woonden en leefden. Ze hebben enkele tunnels opengesteld voor de toeristen, maar hebben deze wel iets verbreed omdat de toeristen toch iets breder en minder buigzaam zijn dan de gemiddelde Vietnamees (McDonald's bedankt!), maar dan nog zeer indrukwekkend en toch wel een beetje claustrofobisch om daar rond te kruipen! Je kon zelfs ook nog in een origineel stukje tunnel kruipen, René heeft dit geprobeerd en gelukkig hoeft hij nog niet op dieet, hij paste erin! (Anke hoeft natuurlijk sowieso niet op dieet! ;-)) Als je rondloopt in dit gebied kan je je heel goed voorstellen hoe frusterend het was voor de Amerikanen om hier een oorlog te voeren tegen een onzichtbare vijand. Je ziet werkelijk waar niet waar deze tunnels liggen en als je dan tegelijkertijd ziet hoe ingenieus de vallen waren die de Vietnamezen in de bush bush hadden verstopt, kan je je helemaal goed voorstellen dat dit voor veel soldaten een hele heftige oorlog is geweest. Vanwege de beperkte middelen zijn de Vietnamezen ook heel ingenieus in staat gebleken om Amerikaans materiaal tegen hen te gebruiken. Terwijl je hier rondloopt heb je ook de mogelijkheid om met originele wapens ( o.a. M16s etc.) te schieten op de schietbaan. Wij voelden ons niet helemaal senang bij om een potje te gaan schieten in een gebied waar zo veel is gebeurd. Maar goed, aan de andere kant blijft het een bron van inkomsten voor deze mensen, echter is het des te vreemder dat de vele Amerikanen vooraan in de rij stonden om aan de beurt te komen.
Na weer een zeer enerverende en indrukwekkende dag werd ons beeld over deze oorlog wat completer en was het eindelijk tijd om eens een keertje te gaan relaxen na het vele reizen in het redelijk rappe tempo :). Om de adviezen van velen van jullie op te volgen om het ook een beetje rustig aan te doen, zijn we vanuit Ho Chi Minh dinsdag naar het mooie Vietnamese eiland Phu Quoc gevlogen. Een klein eilandje voor de kust van Vietnam, in de golf van Thailand.
Voor de mensen die terwijl ze dit zitten te lezen, naar buiten kijken, naar de regen en/of sneeuw en de verwarming net een tikje hoger hebben gezet, is het wellicht niet slim om het volgende stukje te lezen....... :)

Ondanks de minder goede weersvoorspellingen, was het er werkelijk waar prachtig en super mooi weer! Alles wat we hadden gehoopt, een heerlijk mooi rustig strand met palmbomen, heerlijk aan de zee, een super mooi bungalowtje vlak bij het strand (Thanks Rina!), en 's avond heerlijk met je voetjes in het zand aan het strand een lekker vers visje eten. En tja wat doe je dan de hele dag? Hmmm, een beetje uitslapen, op het gemakje ontbijten, lekker liggen op een bedje onder de palmbomen, een beetje zwemmen en dobberen in de zee, een beetje slapen, 's middags een massage door de Vietnamese vrouwtjes op het strand met een tevreden maar geen happy end...;-) Tja reizen is erug vermoeiend haha. Maar om nu 5 dagen helemaal niets te doen, dat was zelfs voor ons te veel. Dus donderdagochtend zijn we op de brommer gestapt om het noorden van het eiland te gaan verkennen. Phu Quoc leek ons een goede plek om een keer deel te gaan nemen aan het uitdagende brommerachtige verkeer. Op zo' n eiland kan volgens ons weinig fout gaan, toch? Niet alle wegen zijn verhard op het eiland en de afgelopen weken had het toch wel wat geregend dus behoorlijk glibberend en glijdend en door veel putjes en kuilen kwamen we aan bij het mooiste stuk van het eiland. Verlate strandjes, uitgestrekt, met een palmboompje en nog niet ontdekt door het massa toerisme! Adembenemend mooi! Af en toe een keertje stoppen om lekker met de voetjes in het water te gaan en te genieten van de mooie omgeving. In het uiterste puntje van het noorden hebben ze een klein hotelletje gebouwd waar we aan het water lekker hebben gelucht. Om het avontuur compleet te maken werden we verrast door een tropische regenstorm en hebben we snel een poncho op de kop getikt om door de storm terug naar het hotel te knorren. Gelukkig duren de buien hier nooit zo lang, maar zijn des te heftiger.

Op zaterdag zijn we het zuiden van het eiland gaan verkennen waar, naar zeggen, de mooiste stranden van het eiland liggen. Na weer 2 uurtjes heerlijk te hebben gehobbeld en bobbelt op de weg waren op onze bestemming....... Dat was toch wel een klein beetje een desillusie... Het zand was inderdaad mooi wit en de zee was blauwer maar door de tyfoon van een paar weken geleden was het strand bezaaid met aangespoeld afval. Echt zo ontzettend zonde om te zien hoe mensen nog steeds met de natuur om gaan!
Zondag was het helaas alweer tijd om ons mooie paradijsje te gaan verlaten en zit ons Vietnam avontuur er al weer bijna op. Maar niet voordat we natuurlijk de Mekong Delta hadden gezien.

Maandagochtend vroeg werden we opgehaald (door onze privé chauffeur, we zijn ook geen echte backpackers he :))en zijn we naar My Tho gereden in de Ben Tre provincie. De Mekong rivier is 4909km lang en een van de langste rivieren ter wereld. Hoewel de Mekong-delta wel in Vietnam ligt, stroomt de rivier niet onder de naam Mekong door Vietnam. Bij Phnom-Penh splitst de rivier zich in de Hậu en de Bassac. De Bassac verandert van naam zodra het bij de xã's Vĩnh Xương en Thường Phước 1 Vietnam binnenstroomt. Voor het gemak blijven we hem toch maar even Mekong noemen. De Mekong Delta heeft enorm vruchtbare gronden en land en tuinbouw zijn belangrijke industrieën hier, ook voor de export. In My Tho zijn we op een klein bootje gestapt (waar René erg blij mee was..) en zijn we naar een klein eilandje gevaren. Omdat we zo vroeg waren vertrokken waren wij de eerste toeristen hier van die dag, heerlijk! De Mekong Delta is namelijk niet helemaal onontdekt meer :). Hier hebben we een lokale bijenboerderij en fruitboerderij bezocht en heerlijk geproefd! Vervolgens zijn we met een roeibootje door de kleine kanaaltjes gevaren en dan zien je wel hoe prachtig dit gebied is. Het lijkt alsof de tijd hier heeft stilgestaan. Na een heerlijke lunch op Con Phung zijn we met de auto verder gereden naar Can Tho, naar onze homestay bij Mr. Hung.(super tip van Anna en Ben!). Een fantastische en zeer enthousiaste man! Op het hutterrasje zit je dan aan je kleine mini basic bungalowtjes pal aan de Mekong Delta. Na een stevige wandeling kennisgemaakt te hebben met de vele anderen die ook daar verbleven (twee Zwitsers (ook op wereldreis gedurende 10 maanden), twee Duitsers, een Australische, twee Canadese) hebben we met z'n allen genoten van de heerlijke maaltijd die de homestay voor ons gemaakt heeft. Natuurlijk werd de avond op z'n Vietnamees afgesloten met enkele glaasjes Happy Water. Niet teveel natuurlijk, want anders word je een beetje te happy..... ;-)

De volgende ochtend mochten we weer vroeg (5 uur) opstaan om een drijvende markt te bezoeken, wederom op een bootje :). Uitslapen was hier toch geen optie met alle natuurgeluiden, muggen, gekko's en hanen in de omgeving :).
De rest van de tour bestond uit het bezoeken van een rijstfabriek (we zijn toch anders tegen Lassi toverrijst aan gaan kijken), een meloenkweker (wist je dat een boer maar maximaal 4x per jaar zijn meloenen kan oogsten en dan moet klimaattechnisch alles meezitten) en een tuinder die allerlei stekjes voor de tuinbouw groeide (niets zinnigs over te melden). Allemaal best interessant, maar we kwamen natuurlijk voor de Mekong-ervaring en die kregen we uitgebreid op de weg terug naar onze homestay. (Zie foto's)

Diezelfde middag zijn we weer door de auto opgepikt en werden we naar Chau Doc gebracht, laatste stop in Vietnam, waar we de volgende ochtend de boot naar Phnom Penh zouden nemen. Het was een typisch transitiestadje waar iedereen stopt en overnacht om de oversteek naar Cambodja te maken. Kortom: hotels, winkeltjes en voor de rest veel lokale mensen die geld proberen te verdienen aan de toeristen. Niet veel bijzonders dus.
De volgende ochtend namen we afscheid van onze Vietnam ervaring. We werden door onze chauffeur opgepikt....eehhh chauffeur?? Dit waren twee fietsen met aanhanger waar we gezellig met backpacks en al achterop sprongen en die ons naar de haven brachten. (Hopelijk lukt het om het filmpje van ons onderweg naar de boot te uploaden)

Iets wat we nog niets meegemaakt hadden stond voor ons nog wel op het programma. We gingen de grens per boot over. Waar je normaal gesproken over de grenzen vliegt of hooguit met de auto gedropt wordt om een stukje over de grens te lopen (India --> Nepal bijvoorbeeld ;-)) was dit toch weer iets nieuws. Maar het principe blijft gelijk: je arriveert bij de grens en op de kade nog in Vietnam wordt je paspoort ingenomen en gecontroleerd. Je wacht in een wachtruimte en een uurtje later mag je weer terug je boot op. Deze vaart 400m verder en dan mag je weer de kade op waar vervolgens door de Cambodjaanse ambassade je paspoort weer gecontroleerd wordt. Gelukkig hadden we ons visum al in Hanoi geregeld, dus dat scheelt tijd. Konden we gezellig Nederlands blijven kletsen met de 4 andere Nederlanders (Alex, Stephanie, Arne en Eva) die we toevallig achterop de boot hadden ontmoet.

Zonder al te veel problemen te hebben gehad, hebben we dan voet aan land..eeehh water gezet in Cambodja. Het land waar we de vader van Anke en zijn vriendin ( Remy en San) zullen zien die gezellig een weekje met ons mee zullen reizen. We hebben er enorm veel zin in en hopen dat we langer van hen kunnen genieten dan de vorige keer dat Rina en Veronica ons op kwamen zoeken (zie vorige verslag). We kijken er naar uit!!!

We kijken terug op Vietnam als een land met een indrukwekkende historie, veerkracht en ondernemersgeest. Dat deze mensen hun land in zo'n korte tijd weer op hebben kunnen bouwen is enorm bewonderenswaardig. De mensen zijn authentiek vriendelijk en behulpzaam wat je alleen al merkt aan de begroetingen van iedereen op straat. Zelfs tegenover Amerikanen merk je geen wrok en beschouwt men het verleden als het verleden. Hoewel we na ons bezoek aan het museum en de Cu Chi tunnels ineens overal mensen zagen met lichamelijke vervormingen en aandoeningen en het daardoor voor ons ineens nog duidelijker werd wat agent orange deze mensen aangedaan heeft, heeft men de blikken op de toekomst gericht. Iets wat niet veel andere culturen in zo'n korte periode voor elkaar heeft gekregen en we raden iedereen dan ook aan om Vietnam ooit als vakantieland te kiezen als je voor een zorgeloze, vriendelijke bestemming wilt kiezen. Hiermee help je deze mensen dus enorm en men waardeert je bezoek. Helaas is Vietnam niet meer helemaal onontdekt en heeft het toerisme al flinke vormen aangenomen. Voor de economie en de bevolking erg fijn en een zeer goede bron van inkomsten, voor ons wel af en toe een beetje een desillusie als je daar tussen de andere toeristen staat :), maar desalniettemin een prachtig land.

Next stop: Cambodja!!! We will keep you posted!!!! Als jullie suggesties/ideeën hebben, of gewoon een reactie willen plaatsen? DOEN!! Vinden we super!!

Heel veel lieve groetjes aan iedereen en we denken aan jullie zo tussen sinterklaas en de komende kerstdagen!!!

René & Anke