#19:Oz 5:Het minder bekende,maar avontuurlijke WA!

G'day mate! How are ya doll? Cheers Mate! No worries Love....
En dit zijn nog maar een paar van de typische Australische uitspraken waar we echt van zijn gaan houden. Maar niet alleen deze alom bekende Australische uitspraken maakt een typische Australiër een 'real laid back' Australiër, ook zijn humor is ongeëvenaard. Daarom ditmaal enkele voorbeeldjes van situaties waarin we beland waren, waarop we dit zelf ervaren hebben, allemaal om dit verslag weer eens anders dan anders 'af te trappen'. Daar gaan we:

1. Sta je voor de zoveelste keer bij een lokaal reparateurtje met je VW-camper om (ditmaal) je claxon te laten repareren. Zijn ze na nog geen 10 minuten klaar en wil je natuurlijk weten wat ermee aan de hand was. Dan is de Australische reactie net zo kort als dat ie krachtig is: "It was broken mate..." En loopt ie verder.... Ja duh, waarom zijn we anders hier... ;-)
2. Sta je bij diezelfde garage nog eens om je heen te kijken en zie je dat jouw Apollo VolksWagen duidelijk niet de enige is. Om je heen staan nog ca. 4 andere Volkswagen bussen ter reparatie. Op onze opmerking "VolksWagen gives you good business I see..." is wederom de reactie net zo kort als krachtig is. "Yep, bloody Germans!" (Waar wij hem met onze geschiedenis toch echt op het randje vonden.... ;-))
3. Kom je aan bij de receptie van een camping, loop je naar binnen, vraagt een man achter de balie: "Can I help ya mate?" Als wij vervolgens vragen of hij nog een plek voor een camper heeft, wijst hij naar de dame naast hem met de reactie: "She will help you with that mate, I'm just sitting here looking pretty!"
4. Heb je je weer bij een camping geïnstalleerd en maak je kennis met de wat oudere buren, krijg je te horen dat dit een typische bejaardecamping is. Onze buurman van 75+jaar oud zei dan ook: "As you might have noticed, This is a camp site where the 'Australian GREY army has just landed! Beware!"
5. Heb je net een nacht overgeslagen omdat je camping overstroomd is door de vele regenval van die nacht, komt de ranger 's ochtends even een kijkje nemen en vertelt je doodleuk: "Yeh mate, I was sitting in my home last night, all cosy, warm and dry, looking at the impressive weather radar images and I said to myself: This is going to be a big one!" Ja vriend appelmoes, was ons dat dan ook even komen vertellen..... -->zie verdere verslag
6. Gelukkig kon onze Australische mede campeergenoot na de overstroming er ook wel om lachen: "I wasn't expecting that our plans to go snorkeling today literally would come knocking on our door in the middle of the night."

Kortom, got to love the humor. Al moet je er natuurlijk wel bij zijn geweest. ;-)

Zo, tot zover een tipje van de Australische humorsluier en is het tijd om het een en ander te vertellen over onze ervaringen over het minder bekende west-Australië (WA), nu we officieel "The Northern Territory" achter ons gelaten hebben. Ook ditmaal met het nodige natuur'geweld' en de nodige technische camperuitdagingen in het verschiet. (Story of this trip...;-)

Vanuit ons laatste national park -Katherine- zijn we richting -Lake Argyle- gereden in West Australië. Weer een mooie 550 km op de teller erbij. Onderweg zie je hier het landschap weer veranderen naar prachtige rode bergen, een echt ruig en vooral mooi landschap. Zo'n 100 km voor de grens van WA hebben we even lekker geluncht en zouden we ook even een half uurtje relaxen. Totdat Anke buiten was en een gek sissend geluid hoorde bij de auto. Met haar enorme technische kennis bedacht ze dat dit toch niet een normaal geluid is wat we vaker horen bij onze camper. Dus, na een terloopse opmerking naar René over dit geluid, ging René het toch maar even checken. En ja hoor onze linker achterband was langzaam maar toch echt zeker aan het leeglopen..... Dus, eerst maar even lekker lunchen en hop krik, moersleutel, etc erbij en aan de slag. Gelukkig is het niet de eerste keer dat er een band verwisseld moest worden, al kostte het de meeste tijd om het reservewiel (gelukkig geen 'thuiskomertje') onder de camper uit te krijgen. En na slechts een uurtje, met aardig wat zweet op de rug van René, waren we weer op weg en konden we nu echt West Australië in. Het vreemde was alleen dat het wiel voor een heel groot deel opengescheurd was, dus niet een simpele lek door een steen/spijker o.i.d. (zie foto) Dat kon dus niet door normaal gebruik zijn gekomen en was het daarom wel weer een telefoontje naar (ondertussen onze vaste contactpersoon bij) Apollo waard. Tja en dan heb je het technische euvel van die dag weer gehad, gebeurt het volgende:

Bij de grensovergang tussen de twee verschillende staten kregen we echter weer een onaangename verrassing. Ditmaal niet iets met de camper, maar met de lokale 'douanier' die ons vertelde dat we toch echt geen vers fruit en groenten de staatsgrens over mochten nemen. Na een extra check of we dit toch wel goed hadden verstaan en na een poging van Anke om met een zielig gezicht (en een stukje boezem) dat we net gisteren een volle koelkast boodschappen hadden gedaan, was de douanier echt onverbiddelijk. Alles moest óf worden opgegeten (ter plekke) of worden weggegooid. Hmmm bijna 3 kilo aan groente en fruit wegwerken leek ons ook niet al te handig, want we hadden net voor het bandwisselen geluncht, dus wij gingen alvast wat spullen verzamelen. Maarja, kom aan Anke d'r eten dan kom je aan haar, dus ze heeft stiekem het duurste fruit weggemoffeld in de magnetron...zo lekker puh! Na een goede afleidingsmanoeuvre van René om de douanier naar de achterkant van de bus te loodsen om daar de uien af te staan of die ter plekke te schillen (dat mocht wel?!?), kwam er een vriendelijk bedankje van de douanier, die na ons bezoek mooi een eigen groente en fruit kraam kan beginnen. Zucht... Bij het wegrijden kregen we nog een 'bemoedigende' opmerking, ' ach je bent wel al je groente en fruit kwijt, maar je krijgt er 1,5 uur tijd voor terug, want de klok gaat hier 1,5 uur terug. ' Tja wat zeg je daar dan op?! :). Na de grensovergang was het nog maar een klein stukje naar -Lake Argyle-, een prachtig meer gelegen tussen allerlei rode bergtoppen.

De volgende ochtend was het eerste punt van de agenda om toch even naar de lokale bandenspecialist te gaan, want om nog zo'n 3000 km te rijden zonder reserveband leek ons ook niet heel handig. En gelukkig, de maat band hadden ze bij de lokale -Tyrepower- op voorraad. En tja, dan zou je graag weer even in contact komen met Apollo, maar heeft onze contactpersoon duidelijk lunchpauze (heerlijk dat tijdverschil) en was het callcentre van Apollo duidelijk overbezet. Maarja, een nieuw reservewiel moeten we toch, dus hebben we het voorgeschoten en na een telefoontje richting apollo kregen we, tegen alle verwachtingen in, de kosten vergoed. (waar we eigenlijk een aparte verzekering voor moesten afsluiten). Dus toch een meevaller en konden we weer op weg met onze tocht dwars door de Kimberley's richting Broome. Weer een goede 1000 km voor de boeg.

De Kimberley's is één van de mooiste en ongerepte natuurgebieden van Australië. Met 40.000 m2 is het ruim 5 maal zo groot als Nederland en België samen en er wonen slechts 20.000 mensen :).
Helaas is ongerept ook echt ongerept, want de beroemde Gibb river road en het Bungle Bungle National Park kunnen wij helaas niet bezoeken omdat het allemaal onverharde wegen zijn en het is de afgelopen weken ook nog slecht weer is geweest, dus we gaan het risico niet lopen met onze 2-wheel drive vast te komen staan in de blub. Maar de route die wij rijden is op zich al ontzettend mooi en zo krijgen we er toch nog iets van mee. Moeten we toch nog een keer terugkomen en een 4WD huren.

En net 2 uurtjes nadat we weer helemaal 'up-and-running' zijn met onze camper door de Kimberley's, komt er op de highway in een bocht een 4wheeldrive ons tegemoet die duidelijk niet gewend is binnen de lijntjes van een highway te rijden. Hij stuurt in de bocht te scherp in, met twee wielen van de weg waardoor er 10tallen steentjes opspatten en (natuurlijk) op onze voorruit terecht komen. Gevolg: een flinke steenslag in de ruit (waarvoor wij de verzekering ook niet afgesloten hebben) en de 'dader' die natuurlijk al mijlenver is en niets gemerkt heeft....zucht. Volgende euvel...kunnen we weer langs de Australische 'carglass'. Tja, die hadden we ook nog niet gehad, maar dat was voor latere zorg, want dat repareren kan alleen in de grotere steden en niet in zo'n lokaal gehucht en de volgende echte mogelijkheid was pas in Broome. Maar hopen dat hij niet groter wordt, want dan wordt het waarschijnlijk op onze kosten een gehele voorruit vervangen.... Fingers crossed.... En rustig verder rijden.

Gelukkig heeft het lang in een land verblijven heeft ook zo z'n voordelen, want sinds we in West-Australia bereikt hebben zijn op sommige plekken de nachten ook een stuk koeler en hebben we (aaahhh zalig) ook de airco 'snachts niet altijd meer nodig. Sterker nog, aangezien we een extra batterij in de camper hebben, hoeven we daarom niet eens aan de stroom gehangen te worden. En dat betekent: WILDCAMPEREN!!! :-)
En zo gezegd, zo gedaan. Terwijl we een deel van onze route richting Broome gehad hebben, stop je langs de kant van de weg waar overnachten is toegestaan en je zet je de camper op een mooie plek. Overal zijn afvalbakken geplaatst en is er zelfs een toiletvoorziening aanwezig en dat helemaal gratis. Kijk, daar houden wij Nederlanders van. Het geeft ook meteen een sfeertje onder de wildcampeerders want de mensen trekken naar elkaar toe en spontaan ontstaan er happyhours bij de mensen voor de tent, caravan of camper. Gewoon gezelligheid dus. Net een echte camping. De volgende ochtend is iedereen weer op tijd vertrokken (behalve wij :)), want ze zijn allemaal op doorreis en dus wij ook, maar wij hebben de tijd. Zo, dat was voor herhaling vatbaar en dat zal wel lukken aangezien het stukje bij beetje steeds koeler zal worden naarmate we zuidelijker zullen trekken. Al zijn we er wel achter gekomen dat als je niet rijdt en niet aan de 220volt hangt, de koelkast problemen heeft om op temperatuur te blijven en begint alles in de vriezer de volgende ochtend langzaam te ontdooien. Hmmm, dat kan ook niet goed zijn, maar we zullen het eens even aanzien.....

Om toch iets van de Kimberley's te zien hebben we op onze doorreis een stop gemaakt bij -Geikie National Park-, één van de weinige national parks waar je geen 4wd hoeft te hebben. Bij Geikie hebben we een mooie wandeling gemaakt door de Gorge en dan zie je inderdaad dat het een prachtig mooi gebied is. Leuk om toch te kunnen zien!
Vanuit Geikie National Park zijn we de volgende ochtend doorgereden naar 'metropool' Broome, ons beginpunt van onze route langs de west-kust van Australie en dé stad van de Kimberleys met jaja wel 10.000 inwoners :).
Helaas zat het weer in Broome een beetje tegen, want het heeft daar bijna 3 dagen geregend met alleen enkele droge momenten waarop we even boodschappen konden doen of onze hardloopactiviteit maar weer eens uitoefenden. Gelukkig was het tijdens de skypesessie op jaja de trouwdag van Michiel en Karlijn droog en hebben we op de ochtend zelf het aanstaand bruidspaar alvast kunnen feliciteren met hun huwelijk die middag en ze vooral heel veel plezier kunnen wensen. (Lang leve mobiel internet! :-)
Tijdens de buien in Broome ondertussen dus maar een beetje administratie doen, blog schrijven en foto's uitzoeken. We hebben de tijd. Vreemd genoeg blijft het ondanks dat het zoveel regent toch nog enorm warm door de hoge luchtvochtigheid, dus de airco draaide 'savonds overuren. Tot hij 's nachts wat vreemd begon te doen en na enkele seconden koelen uitsloeg met een foutmelding. En dan is het binnen een paar seconden bijna 35 graden in je huisje....zucht... Volgende euvel... Ook dat hadden we nog niet gehad.
Zo, en nu moet er naast het sterretje in de ruit ook nog een airco gemaakt worden, dus weer een telefoontje richting Apollo. (Ze staan ondertussen snelkeuze nummer 1 in onze Australische mobiel.) En konden we diezelfde ochtend langs de aircoboer ter plaatse en deze man bleek een typisch gevalletje van "ik ben de enige aircoboer in ruim 1000km omtrek, dus we mogen lekker arrogant richting de klant doen." Nadat de techneut 10 minuten aan de airco gerommeld had, met zijn broek op half 7 waardoor we goed beeld hadden van zijn bil spleet :), beweerde hij dat het gemaakt was. Natuurlijk wilde René weten wat er nu precies aan de hand was, maar meneer was duidelijk te druk, dus kreeg hij maar een half antwoord. Prima, we hoeven geen vrienden te zijn, gemaakt is gemaakt. Totdat we terug op de camping waren en het apparaat na 10min weer hetzelfde probleem gaf. Dus maar weer bellen. Tja en aangezien het weer regende en alles in Australië buiten plaatsvindt, was het wachten tot het droog was of anders de volgende ochtend terugkomen. Toen het eenmaal droog was zijn we maar meteen teruggereden, maar meneer was alweer gevlogen naar een ander klusje. Tot zo ver afspraken maken waar men zich aan houdt. (Relax, no worries?!?) Zelfs een flink woordje met de receptioniste mocht niet baten. Dus na een heerlijk warme klamme nacht met alle deuren open waarbij het volledig windstil was (maar wel droog) de volgende ochtend vroeg eerst even langs de ruitenboer om het sterretje in onze ruit te laten repareren. 8u afspraak, 7.50u daar. Reparateur zit rustig op een stoel niets te doen als wij binnenkomen en tja, 8u is 8u, dus gelieve even 10min. in de auto (tijdens de regen) te wachten.... No worries. Gelukkig was het zo gefixt en ging Apollo toch akkoord met de kosten.
Vervolgens maar weer terug naar onze ijscoboer...eeehh aircoboer. Daar aangekomen, niks goeiemorgen, gewoon op de camper klimmen, even snel de motor vervangen en hopla. Probleem opgelost. Wederom zonder uitgebreide uitleg en zonder bedankje werden we vriendelijk doch dringend verzocht te vertrekken, want hij had duidelijk nog andere dingen te doen. Maargoed, nu was het wel goed opgelost en onze wegen konden duidelijk (en gelukkig geen minuut later) scheiden. Tot zo ver weer een verloren dagje i.v.m. technische problemen aan de camper, maar ach, we hebben de tijd en alles is vergoed, dus je hoort ons niet klagen, al zitten we nog steeds met de slecht werkende koelkast tijdens het wildkamperen in onze maag....

Nu alles weer helemaal gefixt was konden we weer op weg richting -Karijini National Park-. Wederom 1000 km :). Om onze route een beetje te breken hebben we op deze route een tussenstop gemaakt bij -Eighty Miles beach. Een plekje recht achter de duinen aan het strand, aan de (jaja ditmaal de) Indische oceaan. En de naam zegt het al, het is een erg lang uitgestrekt strand. Op heel veel plekken op de wereld zou het hier al volledig vol gebouwd zijn met hotels en appartementen, maar hier is echt kilometers lang helemaal niets. En dat wil men het liefst zo houden. Best indrukwekkend. Nadat we ons geïnstalleerd hadden op de camping en warm waren verwelkomd door onze buren Bob en Robin, een echtpaar uit Perth van respectievelijk 73 en 74 jaar, zijn wij in onze zwemkleding gedoken om voor het eerst de Indische oceaan te gaan ervaren, maar op advies van onze buren hebben we alleen even met onze voetjes in het water gestaan want er zwemmen hier behoorlijk wat haaien..... Mmmm misschien dat dat daarom niet volgebouwd is hier :). En dan heb je net de gevaren van de crocs achter je gelaten en dan moeten we nu weer op andere wilde dieren letten haha. Never a dull moment in Ozz....
Maargoed een strandwandeling in het zonnetje en met je voetjes in het water is ook niet verkeerd. Toen we terugkwamen op de camping kregen we van onze buren te horen dat we geluk hadden. Het was 4 uur, dus "beer o'clock" en er was live muziek op de camping. Mooi, wij daar even een kijk je nemen. En wat denk je, er stond een partytent waar de lokale nicky en simon met een keyboard, een versterker en een microfoon lekkere oud-Australische mee-dein muziek te maken. Bejaardesoos op en top. En de rest van de camping (gemiddeld 70+) zat heerlijk met z'n klapstoeltje voor de partytent met een biertje te genieten en lekker mee te deinen. Hilarisch om te zien en we voelden ons ineens wel heel erg jong. Toen onze buren ons hadden gespot konden we natuurlijk niet achterblijven, dus René met z'n klapstoeltje en biertje is lekker gaan socializen en integreren en Anke had het spontaan enorm druk met de was :). (Vluchtgedrag?!)
Maargoed na deze gezellige Australische borrel was het tijd om onze BBQ aan te gooien en dat gooide hoge ogen bij onze buurtgenoten. Toen we onze BBQ tevoorschijn haalde kwam allereerst de vraag wat dat ding überhaupt was. Na een korte uitleg dat dit toch echt een BBQ was, maar dan op kolen i.p.v. gas, dus zelf fikkie stoken, stonden er spontaan 4 mannen om René heen om dit toch even goed te aanschouwen, want dit hadden ze sinds 1950 niet meer gezien :). Kortom onze BBQ was een hele happening en het is duidelijk dat de gemiddelde Ozzie van luxe en gemak houdt, waar wij de smaak van kolen nog steeds het beste vinden. But it only takes so bloody lang to get hot... Na de nodige uitleg, adviezen, etc hebben we heerlijk gegeten en hebben we de avond afgesloten met een ouderwets potje zwarte vrouwen (kaarten) waar René uiteraard weer glansrijk heeft verloren. Zucht....
Nadat we de volgende ochtend warm afscheid hebben genomen van Bob en Robin en een adres en telefoonnummer in Perth rijker zijn, zijn we verder gereden richting het -Karijini national Park-, maar niet voordat we een korte lunch stop hebben gemaakt in Port Hedland.

Op zich is Port Hedland niet speciaal of enorm het bezoeken waard, maar we wilden hier graag even langs rijden omdat Michiel en Karlijn (van het huwelijk inderdaad), hier een paar jaar hebben gewoond en we wilden toch effe langs hun oude huis rijden. Op de hoek van Pennings Court en Batman street, kan niet anders dan een geweldige locatie zijn toch? Nadat de nodige foto's live doorgeappt waren, konden we na de lunch alweer snel dit industriestadje verlaten en zijn we na een korte stop voor boodschappen direct doorgereden naar het -Karijini National Park-. Wederom een national park wat naar zeggen erg mooi is.

Na een lange rij dag zijn we aangekomen bij -Dales Gorge- en hier heeft men, in onze ogen, een goede combinatie tussen behoud van natuur en toerisme weten te creëren. Bij Dales Gorge heeft men een camp ground gecreëerd midden in de natuur, zonder enige faciliteiten en voorzieningen (op het huisje met één wc pot na) en sta je midden in de natuur en kun je genieten van een mooie zonsondergang terwijl je bij je camper zit! De volgende ochtend hebben we eerst even info verzameld over de mogelijkheden en wandelroutes in de omgeving. En dat bleek een kleine teleurstelling.... Niet dat er niet meer dan genoeg te zien is, maar een groot gedeelte van het park bestaat uit dirt roads, dus niet geasfalteerde wegen en daar mogen wij slechts 12 km per dag op rijden met onze camper en daar kwamen we niet ver mee. Helemaal als het al 40km enkele reis er naartoe is. daar gaat Apollo dan niet blij mee zijn. En om het geluk nu te tarten om wel met onze camper dat te doen, terwijl we toch wel een beetje pech hebben gehad de afgelopen maanden, dat is vragen om verdere problemen. Dus zijn we eerst gaan wandelen bij Dales Gorge, een mooie klim naar beneden met vervolgens een mooie tocht waar je lekker moest klimmen en klauteren dwars door de kloof, eindigend bij een mooi meer met een kleine waterval. Toen onze teen bijna bevroor toen we hem in het water staken vonden we het uitzocht op zich ook prima, want we hadden ons FA momentje al gehad :). Dus 2,5 uur en 5,5 km later stonden we weer bij de camper en hebben we besloten dat we hier verder toch niets meer konden zien helaas en de batterij van onze camper moest (al rijdend) weer worden opgeladen, dus we zijn we na een korte douche in de camper weer een paar uurtjes verder gaan rijden in de richting van Exmouth.

Na 300 km begon de zon toch echt onder te gaan en hebben we een mooi plekje gevonden op een Rest Area aan de kant van de weg. Dat blijft toch echt prima geregeld hier. Omdat het zo'n immens land is hebben ze gemiddeld om de 100 km Rest Area's gecreëerd die vaak zelfs erg mooi gelegen zijn. Daar kan de gemiddelde parkeerplaats aan de snelweg in Nederland echt nog een puntje aan zuigen want daar zouden wij van z'n lang zal ze leven toch echt niet naar de wc gaan :).

Na een heerlijk nachtje zijn we de volgende ochtend op het gemakje verder gereden naar Exmouth, nog slechts 450 km rijden. Exmouth ligt in het puntje van een schiereiland vlak bij -Cape Range National Park- en aan het -Ningaloo Reef-, wat jajajajaja daar is tie weer......tot de werelderfgoed lijst behoort. (Yess.. Vink!)
Exmouth is een klein dorpje waar het leven heel relaxt is met vooral niet te veel stress. Vanaf hier kun je heel veel tours maken om al het moois wat de zee te bieden heeft te zien. Eén van de beroemdste dingen die je hier kunt doen is zwemmen met Whale Sharks, de grootste niet gevaarlijke walvissen ter wereld die hier ieder jaar punctueel op hetzelfde moment langs komen zwemmen. Wij denken dat dit zeker een zeer mooi en indrukwekkend fenomeen is, maar wij hebben er toch voor gekozen deze tour niet te doen. Men vraagt voor een dagje snorkelen met deze immense beesten ruim €315 p.p. en hoe bijzonder ook, dat gaat ons budget toch echt te boven. Gelukkig zijn er genoeg andere dingen te zien en te doen hier, maar niet voordat we eerst op zaterdagavond met z'n tweetjes op onze bank in de camper onder het genot van een wijntje LIVE de trouwceremonie van Daphne en Rupert via skype hebben gevolgd. Hoe bijzonder is het dat je door middel van een internetverbinding toch bij zo'n mooi en bijzonder moment kan zijn en alles ook perfect kan horen en zien! Het was net alsof je naar een hele romantische film aan het kijken was maar dan live en dan ook nog eens van vrienden van ons. De zakdoekjes moesten er natuurlijk wel aan het pas komen (voor Anke dan :)) Echt geweldig! Wat maakt moderne techniek het reizen van tegenwoordig toch makkelijk, al is het natuurlijk niet te vergelijken met het er persoonlijk bijzijn. Dit was gezien de afstand van huis en de ticketprijzen de beste tweede optie zullen we maar zeggen.

De volgende ochtend zijn we naar -Cape Range National Park- gereden. Helaas was het die ochtend wat minder mooi weer, dus maar geen snorkel spullen meegenomen om in de verschillende baaien te gaan zwemmen. Ook voor de komende 2 dagen gaven de voorspellingen regen aan, maargoed dat maakt het park niet minder mooi. Cape range bestaat uit allerlei baaitjes waar je prachtig zicht hebt over de Indische oceaan met een prachtige blauw/groene kleur en verlaten strandjes. En ook al was het geen zwemweer, het was er erg mooi om doorheen te rijden en hier en daar te stoppen om te genieten van het uitzicht. Er bestaat ook de mogelijkheid om te kamperen in het national park op kleine campgrounds vlak achter de duinen aan de zee en gelukkig was er nog een plek vrij bij één van deze campgrounds. Aan het einde van de dag brak de zon zelfs nog door en met een strakblauwe lucht een perfecte afsluiting van een mooie dag. 's Avonds, voordat we gingen slapen, zeiden we nog tegen elkaar dat de voorspellingen ook hier aan deze kant van de wereld er gelukkig ook nog wel eens naast kunnen zitten. Tja, dat was dus de "goden verzoeken", want niet lang daarna gingen de sluizen open. En dan bedoelen we niet een lullig buitje, nee echt heel veeeeeel regen... om precies te zijn 95 ml in 2 uur, waar in Nederland bij 20ml in een uur al wateroverlast kan ontstaan. En tja, als je dan pal achter de duinen op een zandgrond geparkeerd staat, dan begrijp je dat op een bepaald moment deze hoeveelheid water niet meer weg kan. En met de wetenschap dat wij op het laagste punt geparkeerd stonden, vertrouwde René het om 2u 's nachts toch niet helemaal en ging even kijken hoe hoog het water stond. Oeps, het water stond net onder onze opstap om de camper in te komen (ca 30-35cm), dus nog net niet binnen..... En het was nog niet opgehouden met regenen. Om ons heen zagen we de tenten ook redelijk onder water staan en wegrijden had geen zin want het water stond te hoog. Dus toen maar een paar schietgebedjes gedaan en gelukkig heeft het de rest van de nacht niet veel meer geregend en is het water net niet de camper ingekomen. Had het wel harder geregend, dan moesten we evacueren. Was toch een apart telefoontje richting Apollo geweest dan.
Pas de volgende ochtend bij daglicht zag je echt hoeveel regen er gevallen was en was het waterpijl zelfs al een flink stuk gezakt, maar we zaten met onze camper in een groot meer van modder water. We hoorden van onze mede kampeerders die in tenten sliepen dat zij op een bepaald moment letterlijk op hun luchtbed lagen te drijven in hun tent en een stukje verder hebben ze zelfs 's nachts een doorgang gegraven in de duin om het water weg te kunnen laten lopen richting zee. Naar zeggen van de ranger had hij dit nog nooit zo gezien in deze tijd van het jaar. Wij konden er gelukkig al vrij snel de humor er van in zien (tja als je verder geen natte voeten hebt, behalve wat blubber in de camper), maar bij andere mensen op andere campings enkele 100den meters verder was het lachen waarschijnlijk snel vergaan, want daar stond het water ruim een meter in de camper en hebben ze wél moeten evacueren. Kortom: we hebben erg veel geluk gehad.
Na een bijzonder afscheid van onze lotgenoten op de camping zijn we voorzichtig door het blubberwater de camping afgereden en verder gereden langs de west-kust, richting -Coral Bay-.

-Coral Bay- ligt op zo'n 200 km van Exmouth vandaan en het blijft toch bijzonder dat je 200 km rijdt met werkelijk waar allemaal grasvlaktes en je geen enkele zicht op bewoonde wereld hebt en dan opeens...in een baai... is daar letterlijk één straat gebouwd met twee campings, twee hotels en een mini supermarkt. Dat is letterlijk alles wat er was :). Maar dat maakt het plekje niet minder mooi. Gelegen in een baai ook nog aan het Ningaloo Reef is dit ook weer een mooi plekje om te genieten van de zee. En dat hebben we de volgende dag dan ook maar gewoon gedaan. Dus nadat we onze snorkel spullen hadden opgehaald bij de receptie hebben we een heerlijk dagje aan het strand gehad met snorkelen, zwemmen, beetje beachballen (waarbij René naar zijn zeggen toch echt meer moest bewegen dan Anke) beetje zonnen, beetje lezen, kortom een echte vakantiedag. Het snorkelen hier was trouwens nog best mooi zo dicht bij de kust met wat koraal waar je mooie gekleurde visjes heerlijk van zag eten. Blijft een mooi gezicht die onderwaterwereld. En deze dag konden we daarom dan ook niet beter afsluiten dan met een afhaalpizza bij de camping en een flesje rode wijn in de camper, het was net vrijdagavond thuis in Breda!

De volgende dag hebben we onze west-kust trip vervolgd en zijn we via Carnavon naar Denham en Monkey Mia gereden. Wederom een schiereiland met werkelijk waar prachtige baaien en waar je vooral naar toe gaat voor de dolfijnen! Denham is een klein schattig dorpje met wel 850 inwoners :). Wij hadden een super plekje bemachtigd op de lokale camping met uitzicht over de Indische oceaan.(zie foto) en het is dan geen straf om aan het einde van de dag langs deze prachtige oceaan te gaan hardlopen, dan gaat het bijna vanzelf haha. De volgende ochtend zijn we vroeg opgestaan om dolfijnen te spotten bij Monkey Mia. In deze baai komen praktisch iedere ochtend dolfijnen tot aan het strand zwemmen en spelen. En dat wilden wij dan ook wel eens zien. Er woont een grote groep dolfijnen het hele jaar door, maar in dit gebied maar 5 en daarvan worden deze 5 's ochtends als ze langs komen gevoerd. Niet hele maaltijden vis, maar slechts een kleine portie. Hiermee willen ze voorkomen dat de dieren zich te veel gaan aanpassen en uiteindelijk hun instinct voor het jagen verliezen. En dan is het dus om 8 uur 's ochtends met je voetjes in het koude water (het is hier toch herfst) wachten op een dolfijn..... Na 1,5 uur hadden we geluk! Eén van de vrouwtjes dolfijnen wilde best even hallo komen zeggen en wauw wat is dat gaaf om zo'n mooi beestje van zo dichtbij te zien! Echt geweldig! De volgende ochtend zijn we daarom nog een keer gaan kijken en net toen we aankwamen kwam een moeder met haar kleintje langs aan de kust. Je zou er uren naar kunnen kijken. Vervolgens zijn we de rest van de omgeving van Denham gaan verkennen. Via -Little Lagoon- (de naam zegt het al echt prachtig) en -shell beach- hebben we dit mooie gebied achter ons gelaten om weer verder te trekken richting Kalbarri.

En zo zullen we het laatste deel van onze route langzaam richting Perth vervolgen waar we nu al aardig dichtbij komen. De plek waar ons Ozzy avontuur ophoudt, maar we hebben nog ruim twee weken over, dus we zullen nog iets verder naar het zuiden trekken tot aan Albany (bijna terug bij het startpunt Adelaide) om vervolgens terug naar boven te reizen en ons mobiele huisje (bijna volledig gerenoveerd na alle euvels) weer in te leveren.

De laatste weken in Ozz en zelfs de laatste weken van onze wereldreis zijn aangebroken (Snik), maar stiekem willen we er gewoon nog niet aan denken en misschien hebben we daarom nog maar geen ticket terug naar Nederland geboekt.... Al zullen we hier toch echt een keer aan moeten geloven..... :-(. Daarom leuk om te vertellen dat het met aan zekerheidsgrenzende waarschijnlijkheid het ticket geboekt zal worden voor het laatste weekend van Juni, mits de ticketprijzen een beetje gunstig uitvallen natuurlijk, want zoals jullie zullen begrijpen is het reispotje nagenoeg leeg. ;-) Zodra we geboekt hebben laten we jullie het weten natuurlijk wanneer we officieel weer voet op Nederlandse bodem zullen zetten!!! :-D

Tot snel en heel veel liefs van ons!!!!

Xxxxx