Reisverslag #7: Good morning VIETNAM!!!! :):)

Hallo lieve kijkbuis-kindertjes,

Allereerst superbedankt voor jullie vele reacties op onze site! En omdat we weten dat het vorige verslag wat aan de lange(re) kant was, hebben we besloten het nu iets beknopter te houden. Je moet tenslotte naar je publiek blijven luisteren. :)

Hieronder het verslag van ons eerste deel van onze trip door het mooie Vietnam:

Vrijdag hebben we China en het mooie Shanghai gedag gezegd. Maar niet voordat we met de snelste trein ter wereld naar de luchthaven van Shanghai zijn gegaan. De maximum snelheid was uiteindelijk 431 km per uur, wat hij 'slechts' 5 minuten heeft volgehouden voordat hij alweer moest afremmen omdat we al op de bestemming, PuDong airport waren. Maar best een coole ervaring om zo snel langs alles heen te zoeven! Voelt als in een vliegtuig, alleen dan zonder het opstijgen...
Via Hong Kong zijn we naar Hanoi gevlogen en, zoals onze piloot aangaf voordat we vertrokken, konden we een rustige, goede vlucht verwachten..... Euh toch niet helemaal :). Boven Hanoi was het namelijk flink aan het onweren, wat vanaf het vliegtuig een prachtig plaatje gaf, maar wat iets vervelender werd op het moment dat we de landing gingen inzetten. Zoals waarschijnlijk al meerdere mensen wel eens hebben meegemaakt, kan onweer en wolken voor turbulentie zorgen. Het werd dus behoorlijk schokkerig, hobbelig afdaling met een luchtzakje, waardoor we even een stukje naar beneden zakte en we vervolgens een bericht van de piloot kregen dat hij de landing toch maar had afgebroken, omdat het weer erg slecht was om de afdaling door te zetten. Je zult begrijpen dat vooral Anke wat minder relaxt in haar stoel zat :). Vervolgens heeft de piloot besloten een tijdje boven Hanoi rond te cirkelen om het weer een beetje over te laten 'vliegen'. (moesten we nog langer wachten voordat we Rina en Veronica zagen). Maar slechts een uurtje later was het slechte weer weggetrokken en zijn we, nadat René zo langzaamaan weer wat bloed en gevoel terug had in zijn hand, alsnog rustig geland, tot grote opluchting van Anke.

En toen op naar het hotel! Rina en Veronica hadden van te voren een een hotel uitgezocht waar we gezellig met z'n 4tje de eerste dagen zouden verblijven. En het was niet zó maar een hotel, nee dit was een super de luxe serviced apartment, met portier, bell boy, woonkamer, 2 slaapkamers, 2 badkamers, eigen keuken met wasmachine, een uitzicht over Hanoi vanaf de 22ste verdieping, een zwembad, sauna en fitness ruimte! Nu hebben wij de afgelopen maanden echt niet heel cheap geslapen, maar jullie zullen begrijpen dat wij in een soort paradijs waren gekomen omdat het alles behalve hetgeen was dat we de afgelopen maanden gehad hadden :). Maar het daar arriveren was natuurlijk het allerleukste, want vol ongeduld stonden daar Veronica en Rina op ons te wachten! Zo ontzettend leuk om na ruim 2 maanden met z'n 2tjes te reizen, in een land heel ver weg van Nederland, hen weer te zien en natuurlijk even flink te knuffelen (en een traantje te laten :)). Nadat we ons appartement hadden bewonderd ging René met z'n harem (of kippenhok) voor de komende week gezellig een hapje eten. Ditmaal maar even lekker relaxed in het hotel, want het was ondertussen al bijna half 10. Het is tegelijkertijd gek maar ook zo vertrouwd om dan gezellig samen aan een biertje te zitten. Na het eten zijn we lekker gaan uitbuiken, gezellig in onze woonkamer en kwam voor Anke de leukste verrassing uit de koelkast, een heerlijk koude fles witte wijn! Wat smaakte die goed na 2 maanden! En dat was niet het enige! Veronica had een Holland pakket meegenomen, inclusief pepernoten en dan was daar toch eindelijk de iPhone van Anke! (Zie vorige verslag ;-))
Kortom het was een heerlijk, gezellige avond, die veel beloofde voor de komende week!

Maar toen......
Helaas mocht het niet zo ver komen en zijn we er helaas achter gekomen dat het reizen soms anders kan lopen, hoe veel je van tevoren dan ook kan plannen en afspreken. De volgende ochtend vroeg kreeg Veronica namelijk het ontzettende nare bericht dat haar moeder plotseling was overleden. Opeens, out of the blue, is ze thuis vlak voor het slapen gaan overleden. Bizar en ontzettend onwerkelijk nieuws! En dan ben je opeens met z'n allen druk bezig met het bellen van de reisverzekeringen, spulletjes pakken en hopen dat er diezelfde dag nog een vlucht terug ging naar Nederland. En gelukkig was dat het geval en scheelt het dat je in een stad als Hanoi zit waar dagelijks tientallen vluchten naar Nederland gaan. Dus 6 uur nadat we het onwerkelijk nieuws hadden gehoord zaten Veronica en Rina in de taxi op weg naar de luchthaven, terug naar Nederland. We waren met z'n allen enorm aangeslagen en verdrietig. Het was een enorm vervelende situatie, nog wel het meeste voor Veronica, maar zeker ook voor Rina. We hadden hier met z'n allen zo enorm naar uitgekeken. Maar er was geen enkele twijfel, voor niemand, over het feit dat ze met z'n 2tjes samen terug zouden gaan. Na een emotioneel afscheid zijn wij achtergebleven in het appartement, wel een beetje lam geslagen en niet zo goed beseffend wat er nu de afgelopen uren was gebeurd. Zaten we daar in het super mooie, veel te grote appartement met z'n 2-tjes. Demonstratief zijn we op de bank geploft en hebben we 4 afleveringen van the voice of holland zitten kijken. (Lang leve de goede inernetverbinding in het appartement!) De volgende dag was er een dubbele kater voor Anke, want Hanoi was ook nog eens regenachtig en de wijntjes hadden sporen achter gelaten. Een goed moment om onze plannen te gaan maken voor de komende week, die er nu toch iets anders uitzagen.

Maandagochtend vroeg hebben we ons mooie paleisje (moeten) verlaten en zijn we vetrokken richting Mai Chau, richting de rijstvelden en de minderheidsdorpjes van Vietnam. Prima geregeld, een pick-up met een busje door de homestay in Mai Chau. Echter, we waren de straat nog niet uit of we werden hartelijk welkom geheten door onze gids voor de tour naar Mai Chau...... Euh gids? Is dit een tour? Na een vlugge check of we wel in het juiste busje zaten, bleek dat wij toch daadwerkelijk alleen meereden in deze tour, die georganiseerd werd door onze homestay, makkelijke en handige combinatie toch :).

Mai Chau ligt zo'n 4 uur rijden, ten zuid-westen van Hanoi. Zodra je de drukke, hectische stad uitrijdt kom je in een fantastisch mooi landschap, heel groen, met kleurige huisjes en het is er heerlijk rustig. Vietnam kent een lange geschiedenis van overheersers. Meer dan 1000 jaar heeft China geprobeerd dit land zich toe te eigen, gevolgd door Europa (Frankrijk), een Japanse invasie en later de oorlog met de Amerikanen. Uiteindelijk is Vietnam nu zo'n 20 jaar echt zelfstandig en noemt het zichzelf democratisch. Wij als westerlingen zullen onze vraagtekens hier een beetje bij zetten, gezien het feit dat het land door één politieke partij wordt geleid waar alles door wordt bepaald. Maar linksom of rechtsom het is ongelofelijk knap dat in zo'n korte tijd dit land weer volledig is opgebouwd na alle bombardementen en overheersers. Waar vroeger het grootste gedeelte van het land analfabeet was, gaan veel kinderen naar school en krijgen onderwijs. Uiteraard gebeuren hier ook nog steeds veel dingen die niet door de beugel kunnen en is er ook armoede want ook hier zijn straatkinderen. Er zijn maar weinig landen die in zo'n korte tijd dit hebben kunnen bewerkstelligen en daar is een hoop daadkracht voor nodig. Wat misschien nog wel het meest indrukwekkend is, is hoe het land in deze korte periode in staat is geweest weer daken boven hun hoofd te krijgen. Het toerisme heeft hier natuurlijk een groot aandeel in gehad hetgeen geleid heeft tot enorm veel hotels en restaurants, maar mede hierdoor is ook het land verder in welvaart ontwikkeld en hebben mensen deugdelijke en veelal moderne huizen en eigen vervoersmiddelen (lees: ca. 3 brommers/motors per lid van het gezin). Petje af.
Maar eerst terug naar Mai Chau :). Hier woont de etnische stam de witte Thai. Zij zijn bekend om hun paalwoningen gemaakt van Bamboe. Eenmaal aangekomen in Ban Lac en bij onze homestay, wilden wij afscheid nemen van onze 'gids' en de groep. Maar zoals de gids zei, er is toch al betaald voor de trip en de tour, dus als jullie willen kunnen jullie gewoon aansluiten. Na een dubbele check dat wij daar toch echt niet voor hadden betaald (en dat ook niet van plan waren) zaten we na de lunch samen met de groep op de fiets om wat van de omgeving te zien. We zijn de beroerdste niet zeker als het gratis is :). Na een zeer korte fietstocht konden we 'inchecken' in onze homestay, een kamer in een paalwoning. Erg leuk om een keer te zien en mee te maken en ongelofelijk knap hoe ze dit maken. De vloer is gemaakt van bamboevlonders en je bent iedere keer bang dat je er doorheen zakt. Maar volgens zeggen gaan deze woningen ruim 4 generaties mee! Nu maar hopen dat we nog niet aan het einde van deze 4de generatie zitten. Aangezien bamboe niet geheel geluiddicht is, moet je dus niet gek staan te kijken dat je 's nachts regelmatig een paar ruziënde honden (meestal 3 per gezin) hoort, of dat je ouderwets wordt wakker gekraaid door een haan. Maar dat hoort allemaal bij het avontuur. Het is hier dus ook weer een hele kinderboerderij in de straatjes en heel veel beestjes zijn hier leven dan ook niet zeker. Hond is hier een lokale delicatesse, maar dit hebben we toch even aan ons voor bij laten gaan :). 'S avonds stond er een lokaal diner en een optreden van een traditionele dans op het programma. Dat is iets wat je niet zomaar mag afslaan, aangezien de lokale bevolking graag hun traditionele dans aan de wereld wil laten zien, maar dit is typisch iets wat voor ons beide (en veel andere toeristen) niet perse had gehoeven. Het eten was fantastisch, dat is het overal in Vietnam, en het was ook weer gezellig omdat we ondertussen onze 'mede groepsgenoten', een Nieuw-zeelander, Amerikaan en 4 Canadezen, beter hadden leren kennen. Maar ja zo'n traditionele dans, waarvan je weet dat ze dit alleen doen voor de toeristen, vonden wij toch wel erg toeristisch. Maar uit goed fatsoen zijn we gebleven en is René zelfs even meegetrokken op de dansvloer (nadat Anke de camera demonstratief uit René's handen had getrokken, zodat zij zogenaamd niet mee kon doen :)) Nadat deze 'so you think you can dance' sessie zich voltrokken had, zijn we maar lekker op tijd ons boomhutje ingedoken.

De volgende dag zijn we de omgeving nog wat meer gaan verkennen en zijn we gezellig met deze internationale groep gaan wandelen. Allereerst hebben we de grote berg van Mau Chau maar eens opgezocht. Deze berg is voorzien van 1228 trappen en leidt naar een grote grot aan de top. Weer een goede portie ochtendgymnastiek. Daarna hebben we een bezoek gebracht aan de lokale markt waar de hele buurt hun typisch Vietnamese ingrediënten in komt kopen. Hier vind je dus alles variërend van vlees wat vroeger een naam heeft gehad en wat nu in kleinere delen aangeboden wordt. Toch lastig om uit op te maken welk orgaan het precies is en al helemaal om te bedenken wat men er in dit land allemaal mee doet. Natuurlijk ook alle groenten, kruiden, specerijen tot aan speelgoed voor de kleintjes. Aangezien René nog een klein busje scheerschuim kon gebruiken (zou je aan de foto's niet afzien toch), heeft hij bij verschillende mensen in zijn beste Vietnamees geprobeerd een klein flesje op de kop te tikken. Maar helaas, het lijkt alsof de Vietnamezen minder last hebben van haargroei op het gezicht, want niemand had het. (Zouden ze hem dan daadwerkelijk wel begrepen hebben?!)
'S middags was er een einde gekomen aan ons bezoek aan Mai Chau en zijn we weer met het busje terug gegaan naar Hanoi, dit maal om deze stad echt te gaan bezoeken na de valse start van enkele dagen daarvoor.

Eenmaal aangekomen in de stad (in spitsuur) valt er één ding direct op: BROMMERTJES!! Heel veel brommertjes. (Zie de foto's) Ze komen van alle kanten en gaan alle kanten op. Gelukkig voor ons dat we Kathmandu en New Delhi al achter de rug hadden, dus voor ons voelde het redelijk normaal aan :). Regel één hier bij het oversteken, niet blijven wachten tot er niemand aan komt, want dat gebeurt toch niet en sta je er de volgende ochtend nog, maar gewoon lopen en blijven lopen, dan slalommen ze vanzelf om je heen. En vooral niet gaan stilstaan, want dan raken ze van de wap en gebeuren er ongelukken. En als je dit eenmaal onder de knie hebt, is het prima te doen hier. We hadden een klein, maar zeer mooi hotel gevonden in Old Quarter, het toeristische centrum van Hanoi met allerlei kleine drukke straatjes. Elk straatje heeft zijn eigen type winkels, zoals de schoenenstraat, lampenstraat, etc. En wat heel leuk, en vooral heel lekker is in Hanoi, is het eten op straat. Dit doen ze op hun eigentijdse Vietnamese manier. Men neemt een mini versie van een goedkope plastic tuintafel met plastieke krukjes, plaatst deze op de stoep, straat of hoek, langs het voorbij razende verkeer en op het menu staan één of hooguit 2 gerechten. Als het er meer zijn, dan heb je wel een heel luxe straatrestaurant te pakken. :-) Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? En het eten is geweldig. In veel van deze straatjes kan je de traditionele Pho eten. Een noedel soep met kip, rund of groenten en slurpen maar. Je kan er zelfs ook een biertje bestellen maar bij gebrek aan een koelkast krijg je daar lekker wat ijsklontjes bij. Het blijft een fantastisch grappig gezicht om ons tussen de Vietnamezen opgevouwen te zien zitten, maar het is lekker, echt Vietnamees en ook niet onbelangrijk, goedkoop. Lekker eten en een drankje voor ongeveer 3 euri. Dat lukt je nog niet bij de plaatselijke friettent in NL. Je zal begrijpen dat een paar keer op straat eten ook een positief effect heeft op ons dagbudget, dus hopelijk mogen we deze 'winst' op termijn ook eens gebruiken voor een upgrade tijdens een diner elders. :-)

Hanoi op zichzelf is geen super mooie stad, maar zeker leuk om een dag of 2 te vertoeven. Midden in de stad ligt een groot meer met een Pagode. Verder is een van de belangrijkste bezienswaardigheden het Ho Chi Minh Mausoleum. Dit is voor de Vietnamezen een soort Mekka en wij hadden geluk: Ho Chi Minh was net terug van een soort opknapbeurt. (Pimp my verzetsstrijder?!) Maar tja daar heb je niet veel aan als je 's middags er naar toe gaat en alleen 's ochtends het Mausoleum wordt opengesteld. Maar goed, de buitenkant was ook al best indrukwekkend, zo'n tombe voor één persoon!
Vervolgens zijn wij op pad gegaan voor ons noodzakelijke Visum voor Laos. Met de aanvraag en tijdsduur van onze recente visa-ervaringen van India in ons achterhoofd, hadden we zo iets van: je kan er niet vroeg genoeg mee beginnen! En dan merk je hoe verschillend het kan zijn in de landen. Men gaat in dit land naar de receptie van je hotel, of op straat loop je een lokaal touroperatortje binnen, vraagt een visum voor Laos en dan ook maar gelijk voor Cambodja, geeft je paspoort af en 2 dagen later met je de stempels in je paspoort en tikt 45 USD af. Geweldig land! Overigens, ook in dit land wordt nog alles in USD gerekend, wat wij op zich kunnen begrijpen, want de lokale munteenheid is de Vietnamese dong. Probleem is alleen dat de nullen je om de oren vliegen op de bankbiljetten. 1 euro is bijvoorbeeld 26.874 dong. Dit betekent dus dat als je 75 euro voor 4 visa's in dong afrekent, dat je dan 2.015.614 dong moet neertellen. Kortom: in dit land zijn we zwaar multimiljonair en hopen we stiekem dat onze bank in NL een klein foutje maakt met de valuta en de het dongsymbool gewoon even verwisselt met het euroteken op onze rekening. :-) In dat geval zijn we nog lang niet thuis. :-)

Vrijdag zijn we naar de noordoost kust van Vietnam gegaan, naar Halong Bay. Halong bay bestaat uit zo'n 3000 kalkstenen eilandjes, bebost of van steen. Nergens ter wereld zijn er zo veel kleine kalksteneneilandjes bij elkaar als hier. De legende zegt dat een Chinese draak grote hoeveelheden parels zou hebben uitgespuwd om eilanden en bergketens te vormen om indringers tegen te houden. De draak voelde zich zo prettig hier dat hij na de aanvallen en overwinningen op deze plek is gebleven en vandaar de naam Halong Bay (afdalende draak). Gelukkig zijn er tegenwoordig geen draken meer hier :), maar wel een prachtig stukje gebied. Omdat het een grote toeristische trekpleister is, hadden wij ons boottochtje geboekt op een wat kleinere boot met maximaal 11 slaapplekken. Ja we gaan slapen op een bootje en hier was René erug blij mee met z'n zeeziekte :). Perfect geregeld allemaal, je wordt opgehaald bij je hotel en in zo'n 3,5 uur ben je in Halong Bay, waar het een grote drukte is met vertrekkende en arriverende toeristen. Maar goed, nadat we vanuit een klein bootje op onze boot aankwamen merk je daar niet zo heel veel meer van. De boot was niet helemaal vol geboekt en we zaten met een leuke club vooral mensen van onze leeftijd, dus het was gelijk gezellig! De trip begon met een welkomstlunch die bestond uit (natuurlijk) visgerechten. Terwijl de boot rustig verder de kanalen opvoer, hebben we daar lekker gegeten. Het water was rustig, dus je voelde de boot ook bijna niet bewegen. Prima voor de mensen met een zeegevoelige maag.:) Later die dag zijn we met de boot eerst naar de grootste grotten van Halong Bay gegaan, maar... Hetgeen we gehoopt hadden bleek minder waar. Er waren rijen met boten die stuk voor stuk allemaal bij datzelfde stukje aanlegde en waar hordes mensen uitstapte om in rijen door de grotten geleid te worden. Eerlijk is eerlijk, de grotten zijn mooi aangekleed met allerlei kleureffecten en het is inderdaad immens groot, maar gewoon aansluiten in de rij en meeslenteren met de rest. Wij hadden het idee dat carnaval vroeg was gekomen dit jaar, want het voelde meer als een polonaise, maar dan met heel veel verschillende nationaliteiten.
Daarna weer terug de boot op waarna we met de groep jongeren op het dakterras zijn gaan zitten en hebben we daar van de zonsondergang genoten. Na het eten zou iedereen in theorie nog deel kunnen nemen aan een potje ouderwets Vietnamees karaoke of een lekkere inktvis ophengelen uit het water, maar de gezelligheid boven op het dakterras liet dat niet toe en hebben we daar met 4 Britten (waarvan 2 in Hongkong wonen) en 2 Australische lekker gezeten en wat gedronken. Het is duidelijk dat die Britten het drinken nog niet verleerd waren, want het was duidelijk dat hun telraampje met aantal blikjes ver boven het aantal van deze nuchtere Nederlanders, maar ook de Australische, uitkwam.
Rond een uurtje of twaalf toch maar ons waterbedje opgezocht en zijn we heerlijk in slaap gevallen. Tot het moment dat Anke wakker werd omdat de wind op was komen zetten en de boot flink aan het klotsen ging. We lagen voor anker, maar het ging nog best op en neer. Toen René rond een uurtje of 6 's ochtends in de verte enkele mensen hoorde waarvan hij zeker was dat ze over de railing hingen, heeft hij voor de zekerheid toch maar besloten een pilletje te pakken. Anders duurt zo'n volgende dag nog heel lang. Uiteindelijk is 's ochtends de wind weer gaan liggen en bleek deze chemische maagkurk niet nodig en hebben we na het ontbijt koers gezet richting een strandje om te zwemmen om daarna nog een half uurtje te gaan kajakken. Nadat we een vissersdorpje (lees: visserswoningen op het water) bezocht hadden en een kleine kookcursus aan boord gehad hadden (lees: allemaal 1 springroll dichtrollen), zijn we na de lunch weer richting de haven gegaan. Hierbij kwam ons bezoekje aan Halong Bay ten eind en moeten we zeggen dat het gebied zeker de moeite waard is, maar is het voor de mensen die van plan zijn dit gebied te gaan bezoeken aan te raden om een meerdaagse tocht te boeken. Hopelijk ga je daardoor dieper het gebied in en heb je daardoor minder toeristen. Het was namelijk wel heel erg druk op het water.

Eenmaal weer terug in Hanoi in ons schattige hotelletje in the old quarter, kwamen we er achter dat we een upgrade gekregen hadden van onze kamer. Ditmaal een erg grote met ook nog eens een eigen woonkamertje. Daar zouden we de laatste avond in Hanoi prima door kunnen brengen, waar het niet dat we om 22u een berichtje kregen van Remco en Melika (waar we in China in Chengdu een middag opgetrokken waren in People's park, zie vorige verslag), dat zij na een lange treinreis ook in Hanoi waren. Tja, aangezien we de volgende dag weer vertrokken, hebben we ze in het centrum opgezocht en hebben we samen nog gezellig wat gedronken. Leuk om zo weer mensen te zien die je in een eerder land al eens tegen bent gekomen. Nadat we in ons hotel een laatste afzakkertje genomen hadden, hebben we weer afscheid genomen. Misschien dat we hen nog kunnen treffen als we in Saigon (Ho Chi Min City) zijn, maar dat zal erom spannen. De volgende ochtend zijn we weer op tijd dit keer voor onze vlucht naar het midden van Vietnam, HoiAn te halen.

Eenmaal veilig aangekomen in HoiAn stond er netjes een chauffeur met een bordje klaar (wij waren toch backpackers!?!) die ons naar onze homestay gebracht heeft. Dit plekje hadden we ook weer gevonden op tripadvisor en had fantastische commentaren gekregen. De aankomst in de tuin leek veelbelovend, maar toen we eenmaal de kamer betraden viel deze toch enigszins tegen. Waar ons een bungalowtje beloofd was, werden we naar een kamer achterin het woongedeelte gebracht. Na een donkere trap omhoog viel de kamer ook wel wat tegen. In ieder geval niet wat we ervan verwacht hadden. Toen we dit ook bij de receptie aangaven bleek alles volgeboekt te zijn. Tja, wat dan... Omdat we altijd meerdere opties uitzoeken per locatie hadden we verschillende alternatieven. De volgende ochtend zijn we na het ontbijt op de fiets een andere locatie gaan bezoeken, maar deze zat wel weer erg ver af van het oude centrum. Ter plekke hebben we besloten ons maar neer te leggen bij een iets mindere kamer en de kleine korting die we bedongen hadden te accepteren. Tja, het kunnen niet allemaal idyllische plekjes zijn en we moeten daarom ook maar niet klagen, want we zaten prima. Het was alleen dat ons iets anders beloofd was en dat is natuurlijk niet netjes, maar alla.

Hoi An is verder het shop-walhalla van Vietnam. In dit plekje zitten meer dan 200 kledingmakers waar je bijna alles op maat kan laten maken. En dat tegen een schappelijke prijs. Dit was dan natuurlijk ook dé plek waar Anke al lang naar uit had gekeken aangezien ze al 2,5e maand niet geshopt heeft. Omdat we wisten dat als je iets op maat laat maken de kans groot is dat je 3 a 4 keer terug moet, zijn we ' s ochtends maar op tijd een winkel in gedoken die goed aangeschreven was bij de lokale mensen. Eenmaal binnen staan er genoeg dames om je te helpen bij het uitkiezen van vanalles en nog wat. Aangezien wij wel het e.e.a. wilden laten aanmeten, hebben we er de tijd voornomen. In totaal 4 uur heeft Anke 2 jurkjes, een leren winterjas en een colbertje op kleur uitgekozen en aan laten meten en René maar liefst 2 nieuwe (maat)pakken, 4 bloezen en een stropdas. Toen we er uiteindelijk ook qua prijs uit waren en René aan de verkoopster vroeg of ze blij was met de deal, werd het René toch duidelijk gemaakt dat daar geen 4 uur voor nodig was geweest. Op dat moment stond René al met de orderbon in zijn handen om het voor d'r neus kapot te scheuren en te zeggen dat het in dat geval helemaal niet hoefde, besefte hij dat we maar beperkt de tijd hadden, heeft hij zich toch maar ingehouden. We waren tenslotte al een dag kwijt. Graag of niet, anders zijn er nog 199 andere zaakjes diemhet misschien wel willen doen.

Vervolgens was de volgende missie bij Anke op het netvlies gekomen en dat was het op de kop tikken van een paar nieuwe laarzen. Ook hier had Anke bij het uitzoeken grote schik en werd het voor het winkelpersoneel een grote uitdaging wijs te worden uit de grote legpuzzel die ze voor ogen had. Het model van de ene schoen, gemaakt van deze stof, met deze hak, met deze hoogte en met dit bloemetje erop. Gelukkig waren ze in deze winkel iets hulpvaardiger en was alles 'no problem' en ze begrepen precies wat ze bedoelde. Ook René was toe aan een paar nieuwe nette schoenen voor onder zijn nieuwe pakken, dus die werden ook meteen aangemeten. (Overigens aanmeten moet me niet al te letterlijk nemen. De schoenmaat wordt bijvoorbeeld opgemeten door je voet op een blanco A4'tje te plaatsen en dan tekenen zij met de pen de omtrek van je voet erop. Daarna meten ze je voet op 3 plekken en voila, ze kunnen verder.)
De volgende dag werden we rond 9u in dezelfde winkels weer terugverwacht om e.e.a. verder af te laten meten. Eenmaal daar geweest zijn we later die ochtend onze shopwoede gaan laten bezinken op het strand. Maar niet te lang, want om 14u word je weer in de winkel terug verwacht. Om alles perfect te krijgen nog een laatste keer 's avonds terug en nadat de hele handel bij elkaar was verzameld gaan we het natuurlijk niet meesjouwen de komende maanden, dus laten we het opsturen naar Nederland. "Wilt u per luchtpost of per boot versturen? Dat laatste duurt echter wel 3 maanden." Ohh, maar dat is geen probleem, dan zijn we nog steeds niet thuis.... ;-)
Wat zullen er veel Vietnameesjes 's nachts hard doorgewerkt hebben om alles af te krijgen, maar het resultaat mag er wezen.

Woensdagochtend zijn we met de trein naar Nha Trang afgereisd. Een ritje van 11 uur, naar de mooiere stranden van Vietnam! We hadden hier slechts één doel, een paar dagen heerlijk genieten op het strand. Hopelijk werkte het weer wel mee, Heather en Dan (uit de transmongolie) waren hier een week eerder en stonden met hun enkels in het water, langleve de tyfonen :). Maar het weer was ons gunstig gezind! 2 dagen heerlijk zonnig weer, een lekker zuchtje wind, aan het strand met palmbomen heerlijk op je bedje (zijn jullie al jaloers?). Bijna beschamend moeten we dan ook zeggen dat we daarnaast weinig hebben ondernomen in dit stadje, soms even tijd om te relaxen, want reizen is hard werken :).

Vandaag pakken we wederom de trein richting het zuiden van Vietnam, waar we eerst Saigon gaan bezoeken en een stukje in de recente heftige geschiedenis gaan duiken van dit mooie land. Voordat we vervolgens over de Mekong Delta Cambodja ingaan en Remy (vader van Anke) en San gaan zien, gaan we eerst nog even een paar dagen heerlijk relaxen op een tropisch eilandje hier voor de kust. Maar dat is allemaal voor het volgende verslag! Hopelijk werkt deze ' clifhanger' om jullie ook de volgende keer het verslag te laten lezen. :)

Heel veel liefs van ons!


x Anke & René

P.s. Lieve mams en Veronica, ook al was het maar kort, we hebben enorm genoten van jullie gezelschap!