# 18: Oz Nr.4:Turning 32 (x2) in the real OUTBACK!

Lieve allemaal,

Terwijl jullie afgelopen weken een aantal belangrijke momenten met z'n allen hebben beleefd, zoals een flink feestje ter ere van Koning Willem-Alexander (met het geweldige koningslied) , de kortstondige lente die er even leek door te komen en, warempel, de wonderen zijn de wereld nog niet uit, dat we zelfs de finale gehaald hebben van het Eurovisie Songfestival, hebben wij -the Real Outback- van Australië getrotseerd. En het was de moeite waard. Misschien heeft dit verslag daarom wel langer op zich laten wachten dan normaal en is hij daarom ook (*sorry*) extra lang geworden. Maar de beschrijving ervan komt verder hier beneden aan bod.......

Laten we voor de verandering eens anders beginnen. Ditmaal hebben we besloten te beginnen met wat semi-nuttige en volledig nutteloze feitjes die we ontdekt hebben tijdens de afgelopen weken, maar met name tijdens de dagen dat we door -The Outback- reden. Daar gaan we:
- Het kost per keer ruim 2 uur om alle spullen van de ene camper in de andere over te laden. (We hebben ondertussen een paar keer geoefend)
- het duurt ca 104 km voordat het eerste streepje van de dieselmeter op het dashbord uitgaat en alle opvolgende streepjes gaan uit na iedere volgende 66km, mits de weg horizontaal blijft en je 110 km/h blijft rijden. (We hadden voldoende ruimte en tijd om dit bijna wetenschappelijk te testen)
- de nieuwe volkswagenbus verbruikt 13,4% meer diesel als je 120 ipv 110 km/h rijdt en dat is precies de reden waarom we maar niet 130km/h rijden, ondanks dat dat op de meeste plekken in -The Nothern Territory- is toegestaan.
- Een camper die een 1/2 meter langer is betekent ook dat je ruim 32 flessen water en 2 dozen boodschappen extra kan meeslepen in de auto (de flessen wijn tellen we maar even niet mee :))
- Een liter diesel in de Outback kost 74% meer dan een liter diesel in de bewoonde wereld. Het record staat op $2.50 wat overeenkomt met €1,93 per liter
- Onderweg door de outback zwaaien alle bestuurders naar elkaar. Niet alleen toeristen, maar ook lokale werklui en roadtrain chauffeurs
- een roadtrain mag maximaal 51,5 meter lang zijn (best lang dus). Gebruikelijk is dat hij tussen de 3 a 4 opleggers achter elkaar heeft (mag ook meer zijn mits hij maar binnen de lengte valt)
- een roadtrain rijdt in 30 uur aaneengesloten van Adelaide naar Darwin (zo'n 3000km) Als referentie: wij doen daar 5 dagen over, maar zij hebben daarentegen 2 chauffeurs die dag en nacht rijden.
- verrassend genoeg tankt een roadtrain per tankbeurt maar (?) 500 liter diesel, maar een volledig volle tank is 2100 liter diesel. Kom maar op met de Airmiles! :)
- Tijdens Rene's overleg op topniveau met de truckers (zie foto) beweerde de trucker dat hij sneller tot stilstand kan komen met zijn roadtrain dan wij met onze camper. (Met totaal 86 wielen allen voorzien van giga remschijven begon René het te geloven ook. (Voor de veiligheid hebben we dit maar niet uitgeprobeerd :) )
- René heeft nieuwe vrienden gemaakt met deze truckies (zie foto--> check de kuiten en het verschil in formaat in z'n algemeenheid)
- Anke is 300% beter in 'raad je plaatje van de ipod' dan René. Zeker nummers die stammen uit de periode 1980-2000 is voor René echt een afgang.
- Ondanks dat er duizenden kilometers asfalt ligt, is de kwaliteit van de wegen in the outback echt geweldig. Kan België sowieso nog een puntje aan zuigen.

Zo dat waren de semi-nuttige en (laten we eerlijk zijn) de volledig nutteloze feitjes van deze keer. Tijd om eens te vertellen over de afgelopen weken van onze trip door Ozzzzz....:

Zoals jullie in ons laatste verslag hebben gelezen zijn we aan onze grote oversteek begonnen van de oostkust van Australië, naar de rode uitgestrekte en warme outback, het centrum van dit immense land. Na 3 dagen rijden (lang leve de cruisecontrol op de nieuwe camper) kwamen we uit bij Tennant Creek, op de Stuart Highway. De Stuart Highway loopt van Darwin (linksboven) tot aan Adelaide (rechtsonder in Australië), een goede 3000 km en waar we dus een flink deel van gaan zien :). Naast het feit dat het landschap steeds desolater wordt, zie je vanaf Tennant Creek ook de bevolkingssamenstelling langzaam veranderen. In de outback van Australië woont namelijk de grootste nog levende groep van de oorspronkelijke eerste bewoners van het vijfde continent, de Aboriginals.
En voordat we vertellen over onze avonturen in de outback eerst een stukje geschiedenis in onze ogen zeer indrukwekkend over de oorspronkelijke bewoners van Australië.

Ver voordat Australië als vijfde continent werd ontdekt kende het al een bevolking met een bijzondere cultuur, levenswijze en geloof. De aboriginals zijn nomaden en hun dagelijkse activiteiten bestond uit het verzamelen van voedsel. Een aantal zaken in de cultuur van de aboriginals zijn in de westers ogen bijzonder, ofwel anders en zorgen voor groot onbegrip vanuit de blanke maatschappij. Een voorbeeld daarvan is bijv. het fenomeen landbezit. In de ogen van de aboriginals is landbezit wellicht nog absurder dan voor ons bijv. het bezit van een ster. Zij geloven niet in het materiële bezit maar in de spirituele band met het land/met de grond. Je snapt dat dit enorm botst met de hedendaagse consumptie maatschappij en de maatschappij waarbij alles op de individu is gericht. Deze spirituele band is gebaseerd op hun natuur religie, de Droomtijd. De scheppers van de aarde en de natuur zijn na de schepping van de aarde opgegaan in het landschap en daarom zijn heel veel plekken in het landschap heilig voor de Aboriginals.

De komst van de Britten zorgden voor enorme veranderingen en legde een basis in de haat en het nog steeds aanwezige wantrouwen van de oorspronkelijke bewoners richting de blanke bevolking. De Britten voerden vele strafexpedities uit die al snel de vorm aannamen van volkenmoord. Bij aanvang van de kolonisering waren er tussen de 500.000 en 1.000.000 aboriginals in Australië. Rond 1920 waren er nog maar 60.000 en was hun landbezit gereduceerd tot nul. Vanaf toen werden duizenden aboriginals gedwongen in reservaten te leven en probeerden christelijke geestelijken de aboriginals te bekeren. De overheid introduceerde in deze periode een programma waarbij aboriginal kinderen bij hun ouders werden weggehaald en bij blanke pleegouders werden ondergebracht. Daar moesten ze leren 'blank' te denken en handelen. Dit heeft tot 1970 geduurd.
Pas sinds 1950 begint langzaam aan een aantal blanke Australiërs meer respect te krijgen voor de Australische oerinwoners en hun cultuur en wordt er hard gewerkt om hen te helpen deze in stand te houden. Tot 1960 hadden de Aboriginals geen burgerrechten en pas vanaf 1962 hebben ze stemrecht. Een aantal voorbeelden van indrukwekkende statistieken. De gemiddelde levensverwachting ligt bij de aboriginals ruim 20 jaar lager, tussen de 25 en 50% van de kindjes tot 3 jaar is ondervoed. Alcoholisme is een enorm probleem onder de aboriginal bevolking en het werkeloosheidscijfer ligt 6 keer hoger dan bij de blanken.
Ondanks veranderingen, excuses, wetswijzigingen en programma's van de overheid om de levenssituatie te veranderen is dit tot op heden helaas niet gelukt.

Zo, dit om even een smaak te geven over de aboriginals, nu eerst even terug naar Tennant Creek. Dit was voor ons het laatste overnachtingsplaatsje voordat we Alice Springs bereikten, maar niet voordat we eerst maandag de verjaardag van Anke hebben gevierd natuurlijk. Jarig zijn en daarmee 32 worden aan de andere kant van de wereld blijft toch een beetje gek. Allereerst lopen we 7,5 uur voor op Nederland (wat ook iets positiefs kan zijn want door het tijdverschil met Nederland kun je dus in theorie je verjaardag 7,5 uur langer vieren :)), maar zonder familie, vrienden of een feestje, maar na een heerlijk verjaardagsontbijtje van René en zelfs kado'tjes (thanks mamskie, Betsy, Remy en San en Maartje & Jouke) en met een versierde camper, zijn we richting Alice Springs gereden om deze toch bijzondere verjaardag heerlijk af te sluiten met een plons in het zwembad, een lekkere fles verjaardagsbubbels en een heerlijke BBQ. Mmmm dat doen we in Nederland niet vaak op Anke's verjaardag :)

Dan toch maar even iets over Alice Springs, of in de volksmond: Alice.
Alice Springs is van oorsprong een telegraaf station met enkele tientallen inwoners. Vanaf hier werden telegraafsignalen opgevangen en weer doorgestuurd. De afstand was toen namelijk ook al erg groot. In de loop van de 20ste eeuw werd het stadje steeds groter door de aanleg van de Stuart Highway die 'Alice' verbond met de andere delen van Australië. En langzaam kwam ook hier het toerisme op gang vanwege de prachtige omgeving bij o.a. Kings Canyon en Uluru. Dit stadje is dusdanig geëvolueerd, dat je na duizenden kilometers niets, vanuit the middle of nowhere een McDonals of Hungry Jack's (burger king dus) ziet opkomen in een stadje midden in de woestijn. Maar helaas heeft Alice in onze ogen ook een beetje triestige sfeer en indruk op ons achtergelaten. Je voelt namelijk een zwaarmoedige sfeer, een soort last en armoede bij de aboriginals in vergelijking met de blanke Australiër die hun land hebben ingenomen. Op de hoeken van de straten zie je Aboriginals bij elkaar zitten, een beetje te hangen, hun dag door te komen. Hun uitstraling is vooral treurig en armoedig en als je je dus een beetje hebt ingelezen in de geschiedenis zoals hierboven in het kort beschreven, krijg je hier een beetje inzicht in de kloof die is ontstaan tussen hun oorspronkelijke levenswijze en het integreren in het westerse leven. Hoe cru is het om met je eigen ogen te zien dat een ontwikkeld en goed opgeleid westers Australië niet in staat is een dergelijk derde wereld tafereel aan te pakken. En dat terwijl Australië een van de rijkste landen ter wereld is. Aan de andere kant, als je leest wat de culturele verschillen zijn, is het ook wel weer te verklaren. Die geloofsovertuigingen liggen echt mijlen ver uit elkaar. Helaas zullen wij hier met z'n tweetjes niet veel oplossing kunnen bieden, want het is een eeuwenoud probleem.

Na een viertal reisdagen hebben we een bekend en nodig dagje administratie, boodschapjes doen en een beetje relaxen gehad en zijn we de volgende dag richting Kings Canyon gereden. De eerste stop waarin we weer wat gingen doen. En aangezien het een canyon is, betekent dat weer de bergstappers onderbinden en de boel eens van beneden maar ook van boven verkennen. Maar een ding maakte deze trekking anders dan anders, of eigenlijk honderden of misschien wel duizenden dingen.... Jaja....vliegen! Ongelofelijk. Zodra je buiten komt vliegen er tientallen vliegen om je hoofd en het lijkt alsof ze allemaal een eersterangs plekje op je gezicht willen bemachtigen. Zonder te overdrijven zaten er op het moment dat je even stilstaat ca 30 a 40 vliegen op je lichaam. Tja, en dan laat je je snel overhalen om zo'n duf netje over je hoofd te gaan dragen om die beesten in ieder geval van je gezicht te houden. (Gelukkig hebben we de foto's nog ;-))
Al kijkende door het netje is Kings Canyon echt groot en hebben we tijdens onze 8 km lange tocht veel hiervan gezien. Ook hier is alles weer duidelijk aangegeven en is de kans op verdwalen minimaal. Er zijn zelfs kleine stations onderweg gebouwd waar je de ranger kan bellen voor noodhulp. Prima geregeld, maarja het is dan ook ca. 35 graden, dus ook wel weer nodig. Ondanks de hitte is de omgeving prachtig om in te wandelen. En zeker van bovenaf (helaas weer berg op :)) is het uitzicht over de kloof een plaatje en kun je kilometers ver kijken over het verlaten landschap. Je voelt je toch weer even behoorlijk klein als je daar staat. En gelukkig is daar aan het einde van de dag weer het bekende zwembad wat een aardige verkoeling biedt na zo'n dag.

De volgende dag was het tijd om door te rijden naar het meest bekende stuk van -the outback-, de plek -Yulara- waar de beroemde -Ayers rock- (Uluru) ligt.
Eenmaal daar aangekomen zijn we die avond gelijk de bekende zonsondergang gaan bekijken bij Ayers rock, onder de Aboriginals -Uluru- genoemd. Uluru is een bergmassa die na duizenden kilometers vlak gebied ineens honderden meters uit de grond komt zetten, ruim 600 miljoen jaar oud en die bij de zonsondergang in allerlei verschillende tinten rood verandert. Dat wilde we dus wel eens met eigen ogen zien, maar hier waren we duidelijk niet de enigen, want het is tenslotte een highlight van Australië. Maar het was inderdaad super mooi en indrukwekkend om te zien. Je blijft er foto's van maken :). En om het bezoekje aan deze grote kei compleet te maken zijn we de volgende ochtend weer vroeg opgestaan om de zonsopkomst te gaan zien vanuit een andere hoek van deze grote kei. Wederom weer een heel ander mooi aanzicht, maar duidelijk weer niet alleen :).
Om deze grote rots van dichtbij te zien hebben we vervolgens onze wandelschoenen ondergebonden en een tour helemaal om Ayers rock heen gemaakt. Al lijkt het op afstand niet zo groot, er omheen lopen is ruim 12 km en met stops in de warmte hebben we er mooi weer 2,5 uur over gedaan. Maar dan zie je met eigen ogen hoe mooi en indrukwekkend hij is. Op diverse heilige plaatsen wordt uitleg gegeven over de leefwijze, verhalen en mythen uit het verleden en zelfs een waterbron midden in de woestijn is daarom vanuit de Aboriginal cultuur heilig verklaard. Helaas hebben we ook hier moeten constateren dat toerisme ook hier veel kapot maakt. Waar Ayers Rock voor de Aboriginals heilig is en daarom dus niet betreden of beklommen mag worden, is er voor de toeristen weer een attractie gemaakt om naar boven te klauteren. Ondanks dat er met grote borden duidelijk gemaakt wordt dat dit heiligschennis is, hebben veel mensen hier geen boodschap aan en beklimmen deze berg. Zelf de verkoop van stickers, T-shirts, etc : "I did NOT climb Ayers Rock" creëert nog bar weinig bewustwording bij mensen. Het is toch tenslotte hun vakantie?!?

Naast Ayers Rock is er nog een andere geweldig mooi monument te zien in het National Park namelijk Kata Tjuta, beter bekend als de 'Olga's'. Dit zijn verschillende mooie rode ronde rotsen naast elkaar die ook weer boven het enorme vlakke landschap uitsteken. In de Aboriginal taal betekent Kata Tjuta -veel hoofden- en ook zij wordt door de Aboriginals gezien als heilig land. En gelukkig zijn hier veel minder toeristen, waarschijnlijk ook omdat je hem hier niet mag beklimmen maar alleen een mooie, pittige wandeling kunt maken door de kloven van de Olga's :). En dat was werkelijk waar een prachtige wandeling, met fantastische uitzichten op de Olga's en op veel plekken waren we vaak de enige mensen daar. De wandeling was wel weer klimmen en klauteren en ons welbekende geitje was weer in haar element. :). Die middag zijn we weer lekker gaan zwemmen en hebben we lekker gerelaxt en bijgekomen van al deze mooie indrukken.

Helaas was de volgende dag ons outback avontuur alweer bijna ten einde en zijn we terug gereden naar Alice Springs voor een laatste stop voor 'goedkope' diesel en boodschappen, weer een snelle knipbeurt voor René, want de komende 2 dagen gaan we weer flink wat kilometers maken en gaan we richting Darwin over de Stuart Highway, totaal ruim 1500 km! Onderweg zie je het landschap langzaam veranderen van de rode gloed naar groen en het klimaat verandert daarin mee, van droge warmte, naar subtropische warmte met een hoge luchtvochtigheid. Voelt weer alsof we terug zijn in Azië :). Koning(inne)dag hebben wij zingend doorgebracht in de auto :) en hebben we dus eigenlijk heel weinig van meegekregen. Maar lang leve facebook want na alle foto's en appjes die we ontvangen hadden, konden we zo toch een beetje meegenieten van dit mooie feestje bij jullie! Helaas toch weer een mooi moment in Nederland moeten missen.

Darwin en de omgeving staan vooral bekend om zijn prachtige natuur en haar National Parks. Dus de komende 1,5 week gaan we voor de verandering weer eens wat national parks bezoeken en genieten van al het natuurschoon wat dit land te bieden heeft.
En om gelijk woord bij daad te voegen hebben we voor Darwin een stop gemaakt in het Litchfield National Park. Dit national park staat bekend om zijn mooie watervallen. En dat is zeker meer dan waar. Prachtige watervallen in een mooie omgeving. In het noorden van Australië kennen ze 2 seizoenen, het natte en het droge seizoen. Van november tot april kan het hier enorm regenen en worden kleine watertjes enorme woeste rivieren en kolkende massa's. Dit is ook het seizoen dat de Salties (de zoutwaterkrokodillen) hier veel voorkomen. Het afgelopen natte seizoen is eigenlijk alles behalve nat geweest maar met pasen hebben ze hier, heel laat dus, nog behoorlijk wat regen gehad waardoor wij pech hadden toen we bij de Wangi Falls aankwamen omdat we hier nog niet mochten zwemmen. Het risico dat je samen een plons maakt met een croc is nog erg groot. En tja een encounter in het water met zo'n beest hoeft voor ons nu ook weer niet, hoe avontuurlijk we ook zijn. Dat regelen ze trouwens hier wel goed, rangers houden de parken, de waterstanden en het waterleven goed in de gaten t.b.v. het behoud ervan, maar ook om ongelukken (met domme toeristen) te voorkomen. Gelukkig hadden we bij de Florence watervallen meer geluk, deze was open om te zwemmen! Heerlijk even lekker afkoelen bij wederom een warme dag. Na een korte wandeling en 135 trappen verder kwamen aan bij een mooi plekje met een mooie waterval. Klaar om het water in te gaan. Totdat een aantal mensen ons wezen op iets...... Een enorme grote waterslang van bijna twee meter was zich een weg aan het banen door een stroming richting het meer. En hij was echt groot (zie foto) en had duidelijk net geluncht aan de bobbel in het midden van z'n lijf te zien. Toen hij het water was ingegaan vroeg René aan Anke "En gaan we het water in?!?"...., nou nee dus. Wetend dat dat enorme beest ergens rond zwemt nou toedeledoki dan maar niet afkoelen :).

Vrijdag zijn we verder gereden richting Darwin, slechts 100 km van Litchfield National park, dus een relaxt rijdagje qua afstand. Dat weekend hebben we de stad een beetje verkend. Darwin is niet heel groot, maar wel erg sfeervol en gezellig. Een van de steden waarvan wij denken dat ze gebouwd is op toekomstige groei. Groots opgezette infrastructuur, maar met maar een handjevol mensen.
Vanuit Darwin zijn we zondag verder gereden richting Kakadu National Park, het grootste National Park van Australië en het 2de grootste National Park ter wereld. En ja ja hij staat op de Unesco werelderfgoed lijst. (Vink!) En vanaf Darwin slechts een ruime 235km rijden. En toen kwam er zo'n Maxima "dat was een beetje dom" momentje van René. Na 175km gereden te hebben vroeg René zich even af of we alle spullen wel mee hadden, tafel, stoelen, bbq etc. Anke keek achterom en zag een grote camper die vrij leeg was.... Nee dus geen spullen achterin..... Die stonden nog op de camping in Darwin ...... je zult begrijpen dat na ruim 2 maanden reizen in een camper is er een bepaalde vaste rolverdeling ontstaan van wie wat doet etc. en René legt normaal gesproken dus deze spullen achterin voordat we verder rijden. Mmmmmm laten we het er maar op houden dat Anke het in dit geval ook "een beetje dom vond" van René :). Dus 175km weer terug naar Darwin en vervolgens weer opnieuw op weg richting Kakadu National Park, terug bij af, weer 235km te gaan. Vreemd genoeg kon René zijn glimlach niet van z'n gezicht krijgen na zijn actie, al werd het moeilijker hem vast te houden toen we na 350 onnodig gereden kilometers te hebben gereden weer eens bij het tankstation stonden en duidelijk werd wat dat grapje ons gekost had... ;-)

Eenmaal in Kakadu aangekomen heeft het national park een zeer divers landschap met mangrovebossen, heuvelland met Eucalyptusbossen, savannenachtige gebieden en diverse grote rivieren. Helaas door het late natte seizoen zijn nog steeds enkele routes gesloten maar is er nog steeds genoeg om te zien. Echter de eerste 5 dagen hebben we hier helemaal niets ondernomen. In eerste instantie noodgedwongen want René had wat last gekregen van zijn rug. Hij had de dag ervoor weer 10 kilometer hardgelopen en een niet al te beste cooling down gedaan en dat gecombineerd met 's nachts met een blote rug onder de airco liggen is niet goed geweest. Gevolg een spier in zijn rug die volledig verkrampt met een verkeerde beweging. Dus René plat op bed, verplicht 2 rustdagen :) (tja ook René is bijna een jaartje ouder :)). Woensdag ging het al weer stukken beter gelukkig en hebben we heerlijk een dagje aan het zwembad gelegen. (Dat in bed liggen is ook niet alles voor hem.) En dat beviel zo enorm goed dat we dat donderdag, vrijdag en zaterdagmiddag ook hebben gedaan :). Een weekje vakantie dus haha.
Zaterdag einde dag zijn we toch maar richting Ubirr gereden om wat te gaan zien van dit park. Op verschillende plaatsen in het Kakadu National Park hebben de voorouders van de Gagudja-Aboriginals rotstekeningen gecreëerd. Dit was voor hen de manier om de jongere generatie te onderwijzen en om verhalen en informatie over te dragen. Sommige tekeningen zijn zelfs meer dan 20.000 jaar oud. Bij Ubirr kun je middels een mooie wandeling nog verschillende van deze originele rotstekeningen bekijken. Het blijft bizar als je bedenkt hoeveel mensen er hier de afgelopen 20.000 jaar hebben gelopen. Na een kort klim naar Ubirr Rock (die is niet heilig :)) heb je een fantastisch mooi uitzicht over het national park. Ons uitzicht werd wel een beetje vertroebeld door de rook van de enorme bosbranden in de omgeving. Vanwege de enorme droogte worden er door de rangers gereguleerd diverse stukken bos in brand gestoken, om zodoende het landschap goed in stand te houden en te voorkomen dat er straks in het echte droge seizoen enorme oncontroleerbare bosbranden ontstaan. In eerste instantie sta je dan ook raar te kijken als de vlammen pal naast de weg in de berm opvlammen, maar later raak je eraan gewend en rij je 'vrolijk' door de rook verder.

De volgende dag werd René toch ook echt een jaartje ouder. En tegelijkertijd kwam er daarmee een eind aan de 2,5 week waarin Anke echt een jaar ouder was dan René. Nu stonden we weer op gelijke hoogte. En zoals bij Anke's verjaardag, werd de verjaardag hier ingeluid met een lekker ontbijtje en ook hier cadeautjes van thuis. Thanks Maartje&Jouk, Rina, Remy en San en mama!! En nadat de nodige mailtjes, smsjes, appjes, facebookjes, etc binnengehald waren van internet, was het gewoon weer een dagje van Australië ontdekken en zijn we een bezoek gaan brengen aan Nourlangie. Ook tijdens deze korte wandeling waren er verschillende rotstekeningen van de Aboriginals te vinden en ook al was het interessant om te zien, we hadden er al enkele eerder gezien, dus het was een beetje meer van hetzelfde. (Natuurlijk zonder afbreuk te doen aan hun cultuur.) Na de tour zijn we 60 km doorgereden naar de volgende camping en ondanks dat deze er prima uit zag, was er een probleem. We hadden helemaal geen bereik met de telefoon en dat is toch wel jammer als je weet dat er verschillende mensen willen bellen of skypen vanuit NL. Dus ja, aangezien het maar een klein eindje terug was, zijn we weer terug gegaan naar de camping waar we al eerder 5 nachten geweest waren en ze waren weer blij om ons als vaste bezoekers weer te verwelkomen. Die avond stond in het teken van lekkere taco's maken en veel skypen met thuis. Gelukkig hadden we internet net opgewaardeerd. ;-)

Maandag zijn we vanuit Kakadu National Park naar Katherine (Nitmiluk) National Park gereden. Een kort ritje van 3,5 uur en onderweg hebben we nog even een plons gemaakt in bij de Edith watervallen (zonder crocs:)). De belangrijkste highlight van dit national park is de Katherine Gorge, bestaande uit in totaal 13 kleine kloven waar de Katherine rivier doorheen slingert. En dit is de thuishaven van heel, heel veel Salties in het natte seizoen. Je kan hier met een boottocht de verschillende kloven bezichtigen, maar aangezien wij toch een budget hebben en dit vrij prijzig was, hebben wij de wandelschoenen aangetrokken en hebben wij een super mooie wandeling gemaakt door één van de kloven met als eindpunt een prachtig uitzicht vanaf een hoog plateau over de kloof en de rivier. En vanaf hier konden we ook naar een meertje lopen met een prachtige waterval. Het was even klimmen en klauteren maar dan heb je ook wat. In de middle of nowhere in een prachtig gebied hebben we heerlijke verkoelend geplonsd en ons FA momentje gehad. Ondanks het feit dat dit meer zeer hoog ligt en niet aan de rivier en krokodillen echt niet kunnen klimmen vond Anke het toch een klein beetje spannend :) maar het was heerlijk. Toen we terug kwamen bij onze camper op de parkeerplaats was een groep kangoeroes daar heerlijk aan het eten van het gras. We konden echt ontzettend dicht bij komen en het was zo ontzettend leuk om deze beestjes van zo dichtbij te zien! Echt ozzy!!!!

Zo en met deze verlaten 'blue lagoon' en kangoeroe locatie kwam ook een einde aan onze national park route in -The Northern Territory.- Maar niet getreurd er komen nog genoeg national parks voorbij op onze route langs de westkust :).

Tot zo ver weer onze avonturen van de andere kant van de wereld. Wij verlaten the Northern Territory en gaan al weer naar de laatste provincie van dit immense land, te weten: -West Australia-. Het minder bekende deel van Ozzie wat, naar zeggen, in sommige opzichten nog mooier is dan het meer toeristische Oost-Australië. En tja om die vergelijking te maken, gaan we het maar eens met eigen ogen bekijken. En omdat we een beetje achter lopen met schrijven, kunnen we nu al zeggen dat het toch weer een verhaal wordt met weer wat troubles aan de camper, maar ook de eerste indruk van West Australia die bij binnenkomst een onverwachtse aanslag op ons dagbudget blijkt te zijn.
Hoe en waarom dan precies?! Dat lezen jullie natuurlijk de volgende keer in één van onze (waarschijnlijk) laatste (*snik*) reisverslagen....

Tot dan en heel veel groetjes van ons!!!

Xxx Anke en René