#17:Ozzy 3: Van strandcrossen tot Barrier Duiken

Lieve allemaal,

Zo, jullie hebben vast gelezen dat we na al onze camper troubles wel gewoon (weer) vrolijk verder gegaan zijn vanuit Noosa. Het ziet er naar uit, dat we met de nieuwe camper onze eindbestemming Perth zonder verdere garagestops zullen bereiken. Helaas, kunnen we nu zeggen dat 'ziet er naar uit' veranderd kan worden naar 'zag er naar uit' (#%*#+*!!!), maar daarover later meer.

Eerst weer verder over de reis samen met Maartje en Jouke waar we richting Hervay Bay zijn gereden, want daar gaan we het beroemde Fraser Island bezoeken en dat gaan we zeer avontuurlijk doen :).

Joh, en laten we voor de verandering maar eens wat achtergrondinformatie erin gooien voor de volgende triviantvragen over Fraser Island. We moeten natuurlijk wel een mate van educatie erin blijven houden, anders is het alleen maar een beschrijving van wat we gedaan hebben. Dat wordt ook saai. Dus daar gaan we:

Fraser Island is het grootste zandeiland ter wereld en behoort tot de ondertussen zeer bekende werelderfgoed lijst. Het eiland is 123 km lang en 25 km breed en bizar genoeg heeft het naast heel veul zand toch een zeer afwisselend landschap zoals mangrovebossen, tropische regenwouden, eucalyptus bossen en zoetwatermeren. Daarbij is het ook de woonplaats van de beroemde Dingo (wilde hond soort). Omdat het een zandeiland is hebben we onze campertjes in Hervay Bay achtergelaten en zijn we met een 4-Wheel-Drive met de naam Felix uit 1989 (en dat was de jongste van het stel :)) op het pontje gereden en waren we klaar waren voor onze Road Trip, oh nee Sand Trip!
Je snapt de mannen werden spontaan kleine jongetjes bij de gedachte dat je ongegeneerd (maar wel beschaafd) mocht crossen over het strand. Waar Jouke heel beschaafd reed in het begin, zat René met een grote grijns achter het stuur en zaten Maartje en Anke achterin te stuiteren over de hobbels en bobbels :), maargoed je hebt niet voor niets een 4WD. Na zo'n 1,5 uur waren we van de westkust dwars over het eiland naar de oostkust gereden waar de snelweg begint, oftewel 75 miles beach. Een uitgestrekt vlak strand waar je met 80 km/u overheen mocht crossen.
Nadat we een scheepswrak en -de pinnacles- hadden bezocht was het tijd om om te draaien en terug te rijden naar onze 'camp site', want je moet goed rekening houden met de tij-tijden om te voorkomen dat je ergens vast komt te staan en niet meer verder kunt rijden :). En onze 'campsite' was wel echt op een super idylisch plekje, vlak aan het strand recht achter de duinen! Een prima plekje om onze tentjes op te zetten! Ja ja, niets glamping echt diehard kamperen! Gelukkig hadden René en Maartje elkaar al snel gevonden als tent-opbouw-buddies nadat Anke en Jouke een keer naar die tentstokken hadden gekeken en bedachten dat 4 personen toch wel te veel is om de tenten op te zetten en er moet toch iemand voor de drankjes en het eten zorgen :). De tenten waren goed en wel net opgezet toen het begon te regenen...hmmmmm misschien zijn we toch mooi weer kampeerders? Maar je hebt niet voor niets een auto dus zijn we gezellig gaan borrelen met z'n 4-en in de auto, gaat prima en levert veel hilarische 'gesprekken' op. (Zie filmpje:)).
Gelukkig was het een klein buitje en na een heerlijke pasta maaltijd en onder het genot van een lekker drankje en marshmallows onder de mooie sterrenhemel en met de zee als achtgrond geluid, zijn we ons tentje gaan opzoeken.
Tja dat slaapt toch iets anders dan de camper, beetje hard, beetje nat (bij Anke en René dan, nadat een regenbui 's nachts toch duidelijk had gemaakt dat de tent net niet helemaal strak genoeg opgezet was), maar een super coole, leuke en vooral gezellige ervaring!
En gelukkig de volgende ochtend scheen de zon en sta je met je kop koffie/thee op de duin naar de zee en het strand te kijken, heerlijk!

Na het ontbijt zijn we verder gereden richting Lake Wabby, wat erg mooi zou zijn en waar je heerlijk kunt zwemmen. Na een wandeling van 30 minuten viel dat toch een beetje tegen, wellicht omdat we de verkeerde afslag naar het meer hadden genomen :). Dus nieuwe ronde, nieuwe kansen op naar Lake Mckenzie, het mooiste meer van het eiland. En daar hebben we even heerlijk gepoedeld en geplonsd voordat we hobbelend en bobbelend door de jungle terug zijn gereden naar het pontje, terug naar het vaste land en de camping. En zo'n leuk avontuur moet je natuurlijk wel goed afsluiten met een heerlijke maaltijd bij de ..... Burger King! (Die hier overigens -Hungry Jack- heet en volgens ons groter is dan McDonalds) Een lekkere burger, dat was lang geleden! Heerlijke afsluiting van een top trip!

De volgende ochtend was het helaas tijd om afscheid te nemen van Maartje en Jouke, maar gelukkig niet voor lang, want we gaan hun nog zien in Cairns voordat ze terugvliegen naar Nederland.
Wij hadden 3 reisdagen voor de boeg, zo'n luttele 1700 km. We hadden besloten om vanuit Hervay Bay door te rijden naar Port Douglas want de weergoden hadden besloten dat het tijd was voor wat verfrissing, 3 dagen aaneengesloten alleen maar regen! Maar we klagen niet hoor, we hebben tenslotte tijd zat.
Dus na 3 lange reisdagen waren we op de plaats van bestemming, Port Douglas, ook wel het Saint-Tropez van Australië genoemd, een heerlijk plekje waar wij als glampers ons heerlijk thuisvoelen. Port Douglas ligt aan Koraal zee en aan het Great Barrier Reef, voor ons dé reden om hier naar toe te komen.

Het Great Barrier Reef is het grootste koraalrif ter wereld en bestaat uit meer dan 2900 individuele riffen en 900 eilandjes. The reef kan zelfs vanuit de ruimte worden gezien en is gemaakt door levende organismen. (Wederom info voor de volgende triviantsessie). Hij staat uiteraard op de werelderfgoed lijst en is daardoor een beschermd natuurgebied. Interessant weetje: Vorig jaar is uit een onderzoek gebleken dat het reef sinds 1985 met de helft was geslonken! Waar men dacht dat dit vooral veroorzaakt werd door de opwarming van het oceaan water, blijkt nu dat één van de de belangrijkste boosdoener de koraal etende zeester is en dat daarnaast ook de stormen veel van het koraal verwoesten. Maargoed, wij denken dat de toename van tropische stormen ook weer een gevolg van de opwarming van de aarde is, maar ach, wij hebben er niet voor gestudeerd.

Voordat we dit natuurwonder gaan bezichtigen, was het eerst tijd om lekker te relaxen, te genieten van het zonnetje, kortom vakantie te vieren. En natuurlijk uitgebreid onderzoek te doen met welke duikschool we dit wereldwonder wilden gaan bezoeken, want het is de eerste echte duik van Anke (op de Galderse meren in Breda na, waar geen vis zit :)), spannend! En natuurlijk gingen we ook bekijken wanneer de beste weersomstandigheden waren, want we hebben de tijd hier! En het bleek dat dat maandag was! Dus na 3 dagen vakantie vieren was het dan toch echt zo ver.
Heel luxe worden we op onze camping door een busje opgepikt en 600 meter verder bij de haven gedropt. (Dit hadden we kunnen lopen) en dan stap je de boot op met nog zo'n 100 mensen, maar blijken er maar 3 zogenaamde 'certified divers' te zijn, waarvan wij er twee waren. Dus bijna een privéduik met privé instructeur. Dat was voor Anke natuurlijk wel fijn omdat ze toch wel een beetje zenuwachtig was. Gelukkig ging alles goed en kreeg ze steeds makkelijker het klaren van d'r oren onder de knie en kon ze daardoor nog meer van de onderwaterwereld van the barrier reef genieten. Misschien zijn we ondertussen een beetje verwend geraakt door onze reis, maar hetgeen we onder water zagen maar viel een beetje tegen. Natuurlijk is het supermooi daar met mooi koraal, maar het zou een van de mooiste duikplekken ter wereld zijn, waardoor onze verwachtingen misschien te hoog waren. Helaas ditmaal geen onderwatercamera bij ons, dus kunnen we jullie niet laten zien wat we bedoelen, maar één ding is zeker: Sipadan in Borneo staat met stip op nummer 1 van mooiste duiklocaties. Toch hebben we genoten van de totaal 3 duiken die we gemaakt hebben, zeker ook met de gedachte dat dit hét Great Barrier Reef is wat toch erg bijzonder is. We zouden de plek zeker aanraden om onder water te bekijken.

Dinsdag zijn we, na 5 heerlijke dagen in Port Douglas, nog verder naar het noorden gereden, naar Cape Tribulation en het Daintree National Park. Het bijzondere aan Daintree National Park is dat de dichtbegroeide jungle tot aan het strand groeit, wat nergens anders ter wereld is, dus letterlijk -where the reef meets the Forrest-! Cape Tribulation (ook wel Cape Trib genoemd door de locals). 'Kaap Tegenspoed', is zo genoemd door de Engelse ontdekkingsreiziger James Cook op 10 juni 1770, nadat zijn schip vlakbij vastliep in het rif waar, volgens hem "de problemen zijn begonnen". Daarnaast zwemmen er ook veel krokodillen (de Salties) in dit gebied en is het daarom dé reden voor ons om daar eens naar op zoek te gaan. En zo relaxed als Australië is pleeg je die ochtend een telefoontje (vaste lijn natuurlijk, want uiteraard geen bereik met mobiel) naar een lokaal tour operatortje en hop, 1,5 uur later zit je in een boot met een stel andere touristen op zoek naar Ozzy Crocs. En we hebben ze gevonden hoor, 4 stuks in een uur en wat een huge beesten zeg. Zie foto's, en ze zien er zo vredig en rustig uit, maar het blijkt: beter niet samen met ze zwemmen. ;-) Na onze croc-tour hebben we nog een mooie wandeling gemaakt door het prachtig Daintree forest en hebben we 's avonds op de camping een heerlijke vers gebakken pizza gegeten, dat was lang geleden en oh zo lekker! Gewoon omdat het kan :)

Donderdag zijn we weer terug zuidelijker gereden naar Cairns waar we onze Camper (weer) gaan ruilen en waar we Maartje en Jouke nog één keertje zien voordat zij terugvliegen naar ons kikkerlandje. En gelukkig hadden ze bij Apollo onze nieuwe camper klaar staan. Een sköne volkswagen Crafter uit 2011. En inderdaad het was wel een upgrade, nu met cruise control, ongeveer een halve meter langer dus meer ruimte en een ingebouwde stillere airco in het dak. Kortom een mooi huisje voor de komende maanden. Na wederom een enorme volksverhuizing, met nog steeds de vraag hoeveel spullen kun je verzamelen en na een zeer grondige inspectie zijn we richting het lokale ziekenhuis gereden. Ziekenhuis?......... Ja ja, Anke heeft helaas weer een oorontsteking overgehouden aan haar duik, dus nu we nog in de bewoonde wereld zijn kunnen we er beter nu even naar laten kijken en even een kuurtje halen. Nou dat werd toch even een zeer grondig onderzoek in de Cairns emergency room (daar moesten we echt naartoe), waar ze in Nederland weer een puntje aan kunnen zuigen. Waar we toch bij de intake duidelijk hadden gezegd dat we voor oorpijn kwamen, werd Anke na slechts 10 min wachten op alle fronten onderzocht....op haar oren na. Toen Anke uiteindelijk met een thermometer in haar mond zat en de bloeddruk ook nog opgemeten werd (en René bij was gekomen van het lachen), vroeg hij toch nog even of het duidelijk was dat we voor de oorpijn kwamen. Maar dat was helemaal duidelijk, dit was standard procedure haha. Maar goed, na deze grondige inspectie wilden ze toch geen risico nemen met de lichte doofheid in het oor en hebben ze een KNO arts erbij gehaald om het oor te checken. En inderdaad een inwendige oorontsteking met vocht achter het trommelvlies, wat vanzelf moet wegtrekken. Tijd gunnen en binnen een paar dagen wordt het minder. Gelukkig voor het dagbudget hoefden we niets af te rekenen, want blijkbaar heeft Australië een convenant met Nederland dat de kosten door elkaar gedekt worden. Weer wat geleerd.. :-)
Vervolgens zijn we naar de haven van Cairns gereden waar we met Maartje en Jouke hadden afgesproken voor ons gezamenlijke laatste avondmaal snik snik. Een heerlijk avondje waar we heerlijk hebben gegeten, veel hebben gelachen en de vakantie even goed hebben geëvalueerd. Kortom een top avond als afsluiting van een zeer geweldige en vooral heel bijzondere 1,5 week samen! Thanks Guys voor alles! En bij deze 'sorry' voor de verschrikkelijke terugreis :) **zie voetnoot

Toen we terugreden naar onze camping vroeg Anke of er toch echt geen lampjes brandden in het dashboard als check, waarop René de magische woorden uitsprak: Nee geen lampjes, alleen hij moet wel een service beurt hebben over 3800 km........ Hmmmm het is nog ongeveer 10.000 km naar Perth.... Welk gedeelte van 'graag ditmaal een grondige technische controle' zou Apollo niet hebben begrepen? Dus na weer een gezellige mail naar onze vaste 'vrienden' van Apollo, kregen we de volgende ochtend gelijk een telefoontje waarbij weer excuses kwamen met duidelijk het schaamrood op de kaken, want het Cairns depot had niet goed naar ons dossier gekeken en zich aan de standaardprocedures gehouden. Zij mogen namelijk geen service beurt geven zo ver vooruit want dat kost natuurlijk te veel geld. Beetje jammer dat we in Darwin nu toch weer de camper een dagje naar de garage moeten brengen voor de beurt. Maar goed, wij konden en kunnen er ondertussen om lachen en hebben gekscherend gezegd dat wij wellicht een paar maanden bij Apollo moeten gaan werken om daar het service niveau en het niveau van het personeelsbestand een beetje op te schroeven :)

Maar goed de auto is nu prima in orde en ready to go into the outback! En dus was het tijd om de oostkust van Australië te verlaten en aan onze lange tocht richting Alice Springs te beginnen. Ruim 2200 km over 4 reisdagen voor de boeg met weinig stadjes, dorpjes en bezienswaardigheden en vooral heel veel uitgestrekte prachtige landschappen met rood zand waar je eindeloos ver kunt kijken, echt the middle of nowhere! Bewapend met een volle koelkast, ruim 35 anderhalve literflessen water, 2 jerrycans diesel en een volle gastank om te koken, konden we op pad. En eigenlijk vielen die dagen hartstikke mee. Je rijdt lekker 110 km/h op de cruiscontrol, drinkt wat, eet wat, werkt wat administratie bij en doet wat -raad het muzieknummer- op de ipod :) kortom voordat we het wisten waren we al bijna bij Alice Springs en was het 22 April, de dag waarop Anke toch echt een jaartje mocht gaan bijschrijven. Maar dat is allemaal weer voor het volgende verslag vanuit de echte -Outback of Australia-!

Zo dat was het weer lieve kijkbuiskindertjes....nog maar ongeveer 2 maandjes en dan komt , zoals het er nu naar uitziet, het reisduo weer terug naar Nederland. Maar niet voordat we ook de volledige westkust van Australië grondig bekeken hebben natuurlijk!

Heel veel lieve groetjes van ons en we blijven wat zonnestraaltjes die kant op sturen. Die moeten vandaag of morgen toch echt een keer aankomen hoor!!!

Xxxxx van hepie en hepie


** de terugreis van Maartje en Jouke is helaas niet helemaal vlekkeloos verlopen. Hun reis heeft in totaal ruim 41 uur geduurd, waarbij ze door vertraging in Dubai hun aansluiting in Londen hebben gemist en hun tassen helaas ook de aansluiting hadden gemist. Maar het was een extra en gratis verlening van de vakantie zullen we maar zeggen.