China deel 2: Het zuidelijke deel van China !!

Reisverslag #6: Het zuidelijke deel van China met het bijzondere volk: de Chinees...

Lieve allemaal,

Alweer ons 6de reisverslag. De tijd vliegt voorbij, zeker als je veel onderneemt :)
We krijgen nog steeds heel veel leuke reacties op ons blog, we vinden alle reacties super leuk om te horen en te lezen! We schrijven het blog uiteraard voor ons thuisfront, maar ook voor onszelf. We zien en doen zo veel dingen dat we juist de leuke details anders straks vergeten zijn, en dat zou toch erg zonde zijn :) Een veel voorkomende vraag is wie ons blog schrijft en de foto's maakt. De grap is dat we dit echt samen doen. De ene keer schrijft René en vult Anke aan, de andere keer andersom. Hetzelfde geldt voor de foto's dus als mensen niet op konden maken wie het schreef of wie de foto's maakte, dat klopt dan dus ook :-).

Om een beetje variatie in de verslagen te houden, beginnen we ditmaal het verslag met een klassiek wist-u-dat'tje waarin we wat kleine dingetjes van onze reis uit de doeken doen:

Wist u dat:
- Dit alweer het 6e reisverslag is en dat we trots kunnen zeggen dat we al bijna 1900 hits hebben op ons blog?
- De tweede reismaand er alweer opzit en dat we pas op 1/5e van onze reis zitten?
- We stiekem hopen dat als mensen het verslag gelezen hebben ook een korte reactie plaatsen wat ze ervan vonden of als er tips/vragen en/of suggesties zijn, zodat we daar rekening mee kunnen houden?
- We qua financiën nog redelijk op schema zitten en dat we dagelijks één pagina in een klein boekje bijschrijven om bij te houden hoeveel we per dag uitgeven?
- Dit boekje natuurlijk ook nog digitaal bijgehouden wordt, mochten we het boekje kwijtraken :)?
- We ondertussen ook een nieuw boekje bij kunnen kopen om alle email adressen en telefoonnummers op te schrijven die wie hier en daar krijgen van mensen die we ontmoeten?
- We op de verloren momentjes ons oude kaartspel 'zwarte vrouwen' maar weer spelen, zoals we dat 5 weken lang in Nieuw-Zeeland ook gedaan hebben?
- Ondertussen duidelijk is geworden dat Anke niet alleen ontzettend veel geluk heeft in de liefde? ;-)
- We naarmate de reis vordert steeds beter worden om onszelf aan anderen duidelijk te maken die weinig of geen Engels spreken?
- Het met handen en voeten uitleggen wat we zoeken waarschijnlijk voor anderen overkomt als een vreemde vorm van Chinese ochtendgymnastiek?
- Dat de winkans 1 op 2 is dat je de juiste deur pakt als je voor het toilet staat en er staat alleen in Chinese tekens of het de dames of herentoilet is?
- We door het reizen met de backpack ondertussen blindelings alles terug weten te vinden?
- Ook het inpakken van de backpack een vaste routine heeft gekregen en dat het een stuk minder tijd kost?
- Dat tegenwoordig ook routine is geworden om bij het zoeken naar een hotel te kijken of men internet heeft? (lang leve de moderne techniek)
- Dat Anke via onze eerste reisgenoot van de transmongolie-express Marjolein, eindelijk een eigen iPhone op de kop heeft weten te tikken en deze over een paar daagjes in haar handjes heeft?
- René daar stiekem ook wel blij mee is, omdat hij om de haverklap zijn telefoon kwijt was als Anke er weer mee zat te spelen of te app-en?
- Over een paar dagen de eerste twee mensen in komen vliegen die ons komen opzoeken en waarmee we samen gaan reizen?
- Dat deze twee mensen de moeder van Anke en een goede vriendin Veronica zijn en dat de bestemming Vietnam zal zijn?
- Dat Vietnam alweer ons 6de land is wat we aandoen?
- Dat er toch nog steeds genoeg plek is in ons paspoort, ondanks alle visa en stempels :)
- Dat we ondanks het intensieve reisschema elkaar gelukkig nog niet de kiet uitvechten en elkaar nog steeds lief vinden, maar dat de komst van een (schoon) moeder en vriendin een leuke en prettige aanvulling op de reis zal zijn?
- Het na deze wist-u-dat'tjes het nu wel tijd wordt dat we het verhaal gaan vertellen? :-)

Daar gaan we:
Na onze terugkomst in het oh zo rustige en relaxte Nepal en nog een dagje Kathmandu, zijn we terug naar China gevlogen en wel naar Chengdu. Dit keer om Chengdu dan ook echt te bezoeken :). Chengdu is de hoofdstad van de provincie Sichuan en is een gemiddeld grote Chinese stad (4,5 miljoen inwoners :)). Onderweg in het vliegtuig hebben we een ander Nederlands stel ontmoet, Remco en Melika, die met ons meegingen naar ons hostel. Ze zochten nog een onderkomen en om de medereizigers maar direct uit de brand te helpen, hebben we de suggestie van ons hostel gegeven. Eenmaal daar aangekomen zijn we gezellig met z'n vieren een hapje gaan eten in Jingli street. Jingli street is een autovrij gebied met typische Chinese straatjes, bruggetjes en lampionnetjes. Heerlijk Chinees toeristisch waar wij ons dan vervolgens weer als westerlingen tussen mengden.

Zaterdag was het eindelijk een keertje uitslapen en zonder wekker wakker worden..... Dachten we! We werden om 9 uur prompt wakker gebeld door Dan &Heather, onze Engelse buren van de transmongolie express, die nog een paar uurtjes in Chengdu waren. En tja, slapen kunnen we altijd nog, dus we zijn gezellig heerlijke koffie gaan drinken en even bijkletsen. Omdat zij ook een strak schema hadden hebben we hen opgezocht in een grote supermarkt terwijl zij boodschappen moesten doen voor de vervolgtrip, om daarna in het plaatselijke koffietentje even bij te kletsen over de afgelopen weken.Toch best bizar dat je na bijna 6 weken elkaar weer in deze miljoenenstad treft :).
's Middags zijn we gezellig met Melika en Remco - People's Park- in gegaan. En we hadden geluk, het was zaterdag dus genoeg Chinezen die daar rondliepen, aan het karaoken waren, gezellig aan het dansen, oortjes laten schoonmaken, thee drinken en een potje badmintonnen. Dat laatste wilde René (en Remco) uiteraard ook even uit proberen en het werd een ware battle tussen China en Nederland. Helaas zijn de Chinezen toch nog net iets beter in dit spelletje, maar het scheelde niet veel :) 's avonds wederom heerlijk Chinees (met vlees) gegeten met z'n 4en. Blijft spannend, bestellen van plaatjes en dan maar zien wat je krijgt haha, maar het is zeker allemaal in goede aarde gevallen. Die chinezen weten wel wat lekker eten is.
De belangrijkste trekpleister in deze stad, is het nationale symbool van China, de pandabeer! Deze zijn we uiteraard ook gaan bezoeken. De pandabeer is nog steeds met uitsterven bedreigd. In het Panda Breeding Centre probeert men o.a. met kunstmatige inseminatie de populatie in stand te houden. En het blijft echt enorm vertederend als je deze beestjes heerlijk ziet zitten, rustig knabbelend op een bamboe stokje, lekker uitbuiken. Dit is dan ook een van de weinige dingen die ze doen op een dag :) Daarmee kwam dan ook een einde aan onze stop in Chengdu en zijn we 's avonds doorgevlogen naar het zuiden van China, Lijiang. Een totaal ander stukje China na alle grote steden die we tot nu toe hebben gezien.

Lijiang ligt in de Yunnan provincie, in de uitlopers van de Himalaya en ligt op 2400 m hoogte, dus prachtig tussen de bergen. Het behoort ook tot het Unesco World Heritage. In dit gebied wonen de Naxi. (de belangrijkste niet-Chinese bevolkingsgroep). En deze bevolking snapt het tenminste, hier staat namelijk niet de man, maar de vrouw aan het hoofd van de huishouding :) (ditmaal kun je raden wie dit stukje van het verslag heeft geschreven.)
Het oude stadscentrum is precies het beeld wat je eigenlijk van China hebt, de leuke straatjes, kanaaltjes, bruggetjes, lampionnetjes en van die leuke puntdakjes. Vul dit beeld dan nog wel even aan met heeeeeeel veul Chinese toeristen die hier ook rondlopen in groepjes met de tourleider die standaard een vlag vasthoudt en mensen met dezelfde kleur petjes hem achter elkaar volgen haha. Lijiang is namelijk de nummer één trekpleister voor de Chinees. Het toerisme is hier dan ook vooral gericht en ingericht op de Chinezen en in het Chinees. Het praten met handen en voeten was vrij noodzakelijk hier. Een bijkomend voordeel is dat je dan ook niet wordt lastig gevallen om iets te kopen, want ze spreken werkelijk waar geen woord Engels. Dat was dan ook gelijk onze grootste uitdaging, omdat we toch graag een tocht wilden maken naar de Tiger Leaping Gorge (kloof) hier in de omgeving. Na 20 reisbureautjes geprobeerd te hebben, hadden we er toch één gevonden waar ze een paar woorden Engels kenden en waar we een trip met gids hebben geboekt. Het is al weer even geleden dat we aan echte lichaamsbeweging hebben gedaan dus overmorgen 2 dagen flink wandelen in de bergen!
Maar eerst zijn we zondag op de fiets naar een klein dorpje Baisha gereden, zo'n 10 km buiten Lijiang. Heerlijk even buiten de stad, met uitzicht op de besneeuwde toppen van Snowy Mountain, lekker in het zonnetje. Baisha is een typisch Naxi dorpje, met als belangrijkste trekpleister, de beroemde dokter Ho. (Wellicht hebben jullie de uitzending van RTL travel met Chris Zegers wel eens gezien). Dokter Ho is inmiddels 90 jaar, staat nog volop in het leven en geneest vele kwaaltjes tot ernstige ziektes met kruiden en planten die in de bergen in deze omgeving groeien. Samen met zijn zoon gaat hij nog een paar keer per jaar de bergen in om de kruiden en planten te verzamelen. Hij geeft gratis advies en kruiden en betaalt alles van de giften die mensen hem geven. Hij vond het ontzettend leuk ons allemaal Nederlandse krantenknipsels en visitekaartjes van alle Nederlanders die zijn langs geweest te laten zien. Ondertussen vertelde hij ons ook nog even dat wij er heel gezond en knap uitzien. Die konden we dus mooi in ons zak steken. Gelijk maar even wat speciale thee hier gekocht om dat in stand te houden, toen we nog een paar laatste adviezen mee kregen: eet gezond, met mate, niet te veel vlees, veel groenten en geen alcohol...... Oeps.... Het was mooi om te ervaren dat deze man oprecht geïnteresseerd was in de verschillende mensen die hem bezoeken en hij besteedt dan ook voldoende aandacht aan iedereen. Gelukkig waren wij de grote colonnes mensen voor, dus hebben we heel lang met hem kunnen praten. Een geweldige ervaring! Helaas zijn wij werkeloos, anders hadden we ons visitekaartje natuurlijk ook nog wel achter gelaten. ;-)
Nadat we nog een bezoek hebben gebracht aan Black Dragon Pool Park (een van de meest gefotografeerde parken in China, en terecht) hebben we onder het genot van een biertje :) de dag afgesloten, proostend op onze gezondheid haha.

Maandagochtend vroeg zijn we samen met onze gids Jamie (die wel degelijk een aantal woorden Engels sprak!) met de lokale bus op pad gegaan naar Qiatou, ons startpunt van de Tiger Leaping Gorge. Deze naam komt voort uit de legende dat de kloof zo nauw is dat een opgejaagde tijger van de ene kant naar de andere kant sprong om zo aan de jagers te ontsnappen. De eerste dag was in totaal zo'n 6,5 uur wandelen, en het eerste stuk was het pittigst, de klim van 1900 m naar 2600 m. En ondanks het feit dat dit toch de 2de keer in korte tijd is dat we zo'n klim maken, heeft Anke geconcludeerd dat ze toch echt geen berggeitje is en onderweg op de berg enkele jaren van haar leven is kwijtgeraakt :). Maar je weet wat ze zeggen, een penthouse is ook niet voor niets op de bovenste verdieping, want bovenaan de top was het uitzicht echt een plaatje, allemaal besneeuwde bergen om je heen en daar tussendoor stroomt, door smalle stukken en met grof geweld, een van de grootste rivieren ter wereld, de Yangtze rivier van bijna 6000 km lang, die uitkomt in de door ons nog te bezoeken stad Shanghai. Na een korte rust en lunchpauze, deel 2 gelopen. Dit keer niet meer klimmen :). Je loopt op smalle paadjes, tussen de bergen, waterstroompjes en bossen en het is er heerlijk rustig. 's avonds om 6 uur moe maar voldaan aangekomen bij ons hotel (met eigen douche!) midden tussen de bergen en de kloof.
Na een heerlijke lange nachtrust, was de 2de dag een 'walk in the park' :). Na 1,5 uur kwamen we aan bij Tina's Guesthouse. Vanaf hier loop je in 2 uur naar beneden, naar de kloof waar het kolkende water voorbij raast. En toen (tot Anke's verrassing) 1 uur stijl omhoog klimmen, inclusief een vrije klim op een stalen trap (zie de foto van de steile trap:)).
Daarna weer terug met de bus naar Lijiang en de volgende dag op weg naar Dali.

De ochtend begon weer met een heerlijk ontbijtje in ons hostel om langzaam te gaan lopen tot de rand van het oude autovrije stadscentrum, om vervolgens de taxi te pakken naar het busstation. Met heerlijke Chinese degelijkheid vertrok de bus stipt op tijd en tevens op tijd aangekomen in Dali. Dali ligt in het zuid-westen van de Yunnan provincie en is een idyllisch Chinees stadje. Het ligt prachtig gelegen tussen de 'Green Mountains' en aan het Erhai meer en je ziet overal de kleurrijke Bai bevolking rondlopen.
Eenmaal aangekomen bij ons hostel (net buiten de muren van het oude centrum) werden we weer hartelijk ontvangen. Een prima plekje dat beheerd wordt door een Australiër en waar vervolgens weer allerlei nationaliteiten verblijven. Niet geheel verrassend is het om te vermelden dat we in totaal weer 8 Nederlanders tegen het lijf liepen. Wat blijven we toch een bereisd volkje. De rest van de dag hebben we besteed aan het regelen van bus en treinkaartjes om naar Yangshou te kunnen gaan. Helaas kon het hostel ons niet helpen aan treinkaartjes en dus zijn we doorverwezen naar een lokaal reiskantoortje. Waar we al bang voor waren bleek het geval: ze spreken geen woord Engels. Gelukkig hadden we op internet al een trein gevonden waardoor we het treinnummer, tijden, plaatsen etc al wisten. Daardoor was het een kwestie van dit op een briefje schrijven en laten zien. Met wat handen en voeten krijgen we het daarna weer voor elkaar om uit te leggen waar we willen slapen en voilà.. Geregeld. Het kunnen spreken van de lokale Chinese taal is nergens voor nodig, althans in dit geval dan. ;-) de rest van de dag hebben we in het hostel doorgebracht waar ze een fantastische Chinese keuken hadden en ook nog eens een gratis pooltafel en een collectie DVDs die je op je kamer kan kijken. Dus dat hebben we dan ook maar gedaan.
De volgende dag lekker uitgeslapen om rond een uurtje of half 11 richting de oude stad van Dali te gaan om maar weer eens oudhollandssch een fiets te huren. Zo gezegd, zo gedaan. Stond René op het punt om lekker vlot van start te gaan, bleek Anke toch ineens hele andere plannen te hebben. Het was namelijk zo dat in de bus terug van de tiger leaping gorge we een Australiër ontmoet hadden, die al in Dali was geweest. Aangezien wij ook nog naar Australië gaan, schept dat een band. Niet alleen kunnen we (wederom) blijven slapen als we in Australië zijn, hij was als authentieke Australiër natuurlijk ook een wijnliefhebber. Hij had een prima adresje in Dali om goede en goedkope franse wijn te kunnen kopen. Met een provisorisch getekende kaart van Dali was de missie van Anke dus om eerst deze zaak te vinden. Helaas na flink zoeken is het niet gelukt :( en zijn we dan toch maar de omgeving van Dali gaan bekijken.
Dali is een super mooi gebied waarbij je eerst door het platteland fietst waar je tientallen chinezen nog op het land ziet werken waarbij alles grotendeels nog met de hand gedaan wordt. Alle akkertjes liggen er pico bello bij en tijdens het fietsen wordt je getrakteerd op een mooie uitzicht over deze kleurrijke tuintjes. Ook hier zie je weer dat het werken op het land geen leeftijdsgrenzen kent, want veel van de chinezen leken ruim de 60 jarige leeftijd gepasseerd te zijn. De term 'pensioengerechtigde leeftijd' kennen ze hier duidelijk niet.
Nadat we ruim 25 km gefietst hadden, maar weer omgedraaid en huiswaarts gegaan om weer van de fantastische Chinese keuken van het hostel te genieten. Nu kon het nog. 's Avonds heeft René de rest van de avond aan de pooltafel doorgebracht en getracht 2 Britten, een Australische en een Israëlische in te maken. Helaas is 'getracht' hier ook weer de beste manier om het te beschrijven. Ach, het was weer leuk vertier waarbij het dagbudget helaas net iets is overschreden.

De volgende 1,5 dag stond weer in het teken van reizen. Eerst met de bus van Dali naar Kunming, om vervolgens de nachttrein te nemen naar Guillin en daarna de bus naar Yangshou. Weer een gezellig coupeetje met 4 personen die wij deelden met twee Chinese jongens. Helaas spraken zij ook weer geen Engels, dus dat werd een keer op tijd slapen. Het blijft tenslotte een nachttrein. Vreemd genoeg trekken die chinezen zich verder niets aan van slapende medepassagiers, want midden in de nacht vertrekken de twee jongens en maken ze plaats voor één man die er geen problemen mee heeft om om 6u 's ochtends, terwijl hij hard aan het bellen is de lichten in de coupe aan te gooien om zich uitgebreid te gaan installeren. Aangezien de aankomsttijd pas 11.50 was, waren we daar minder blij mee en was een blik, als universele taal van René voldoende om de man te laten begrijpen hoe laat het in onze wereld was. Verder goeie vrienden, want later die ochtend hebben de mannen als echte mannen toch nieuwe vriendschappen gesloten, zonder dat een van de twee elkaar verstond. ;-)
Ook moeten we de opmerking Chinese degelijkheid van op tijd rijden gedeeltelijk terugnemen, want we waren een uur te laat, maar wat is een uur op een mensenleven, toch? Oja, klein detail: het regende behoorlijk en het was enorm mistig.
Vervolgens op het station weer een ADHD-chinees tegen het lijf gelopen die frapant genoeg ook al een tijdje door zijn eigen land (zonder geld) aan het reizen was en die zowaar enkele woorden engels sprak. Met zijn hulp maar meteen samen een taxi (lees: huisvrouw met auto die wat centjes bij wilde verdienen) om ons op het busstation samen af te laten zetten. Toevallig reed de bus naar Yangshou net weg en werd er uit de bus geroepen of we niet mee wilden? Natuurlijk! hop met backpack en al naar binnen en gaan. 2 uur later rij je het gebied van Yangshou binnen en zie je de eerste bergen van het Karstgebergte. Alleen degene die heel dichtbij stonden, want helaas het regende en het was mistig. De rest konden we dus niet zien. Door de dikke mist zag je in de verte hele hoge toppen van bergen alsof ze op de achtergrond geplakt waren. Ongetwijfeld heel erg mooi. Vervolgens aangekomen in Yangshou en een taxi op de kop weten te tikken om vervolgens bij ons hotelletje aan te komen. Ook dit was weer een heel bijzonder plekje. Een hotelletje midden in het Karstgebergte, wat ook nog eens gerund werd door een Nederlander, wat we vooraf niet wisten.
Gelukkig was, in tegenstelling tot wat de weersvoorspellingen aangaven, de volgende dag alweer droog. Blijkbaar had het 3 dagen geregend wat het gevolg was van een tropische storm in de buurt waar zelfs China de vruchten van aan het plukken was. Wat een timing: deze dag was dus perfect om eens de wandelschoenen aan te trekken en de omgeving te gaan verkennen. Ondanks dat het nog een beetje mistig was, kon je heel goed de omgeving zien. Het blijft een vreemd, maar zo'n mooi beeld dat er allemaal rotsgebergten tientallen meters recht omhoog steken. Net alsof ze daar gegroeid zijn. Ondertussen is hier het tourisme ook flink toegeslagen en zie je overal hotelletjes oppoppen, maar omdat het gelukkig geen hoogseizoen was, liepen we redelijk rustig door het platte land waar hier de mensen ook nog steeds met de hand het land aan het bewerken zijn. Ondanks het toerisme lijkt het alsof de tijd heeft stilgestaan. Tot het moment dat deze boertjes op hun elektrische scooter stappen en bijna geruisloos naar huis tuffen. Blijkbaar toch nog iets moderns.
Diezelfde avond hadden we besloten naar de lichtshow te gaan in Yangshou. Het was een show dat georchestreerd was Zhang Yimou, dezelfde man die ook de opening van de olympische spelen in Beijing geregisseerd heeft. Dat beloofde dus wat. Met nog 4 andere hotelgasten met de taxi naar de ingang waar inderdaad alweer honderden mensen (lees Chinezen) voor de ingang stonden. Gelukkig had het hotel al kaartjes weten te regelen, dus daar hoefden we dan niet in te staan. Alleen dan door de mensenmenigte de man volgen die ons naar de plaatsen verwijst, tja en dan moet je er ook een keer aan geloven. Wat je overal in China toch wel een beetje aan het uitlachen bent, gebeurt je dan zelf. Je moet als rasechte toerist achter de gids aanlopen die, zoals alle tours in China, een vlaggetje omhoog houdt wat alle toeristen moeten volgen van die groep. Ach, ervaren we dat ook eens.
Eenmaal binnen tref je een enorme tribune aan waar enkele duizenden mensen plaats kunnen nemen en wat uitkijkt over een uitgestrekt meer met op de achtergrond weer die fantastische rotsformaties die tientallen meters boven de grond uitsteken. Alsof de meeste Chinezen een strak schema erop nahouden lijkt het alsof iedereen op het laatste moment binnen wil komen en hun plaats wil opzoeken. Met als gevolg dat de show al begint terwijl een kwart van de mensen nog moet gaan zitten. Maar ach, er zullen wel wat bussen te laat aangekomen zijn. De show zelf is wel indrukwekkend om te zien. In het donker, met allerlei lichteffecten wordt een romantisch verhaal vertolkt op en naast het water tussen de bergen in. De show telt 500 mensen die op of naast het water aan de voorstelling meewerken. Op de voorgrond komen vervolgens verschillende groepen, Allemaal gekleed in traditioneel Chinese kledij, die onversterkt Chinese zang ten gehore brengen. Het volume dat ze halen ruim voldoende om iedereen het te laten horen. Een beetje jammer is dat de gemiddelde chinees altijd alles wil zeggen wat ze zien, waardoor iedereen er volop doorheen zit te praten. De show wordt afgesloten met een lichtspectakel van enkele honderden mensen met lichtgevende led verlichting op de kleding, die onafhankelijk knipperen op het ritme van de muziek. Erg knap gedaan, maar helaas niet goed op foto vast te leggen. :) Na ruim een uur lijkt de show voorbij te zijn en dan doet zich het volgende Chinese tafereel voor. Ruim 10 minuten voor het einde, zelfs voordat de mensen zich voor het podium presenteren voor de buiging, is ruim de helft van de tribune al leeg omdat alle chinezen al opgestaan zijn om naar de uitgang te gaan. Sommigen staan gewoon rustig op en doen rustig hun jas aan zonder door te hebben dat de mensen achter hen dan vervolgens niets meer zien. Toen de show daadwerkelijk ten einde was zat er nog maar een handje vol mensen en je raadt het vast al: het waren alleen de westerlingen die het einde hebben gezien. Het blijft een bijzonder volkje die Chinezen, maar de show was erg mooi en zeker een aanrader, al hebben we de Chinese verhaallijn niet kunnen volgen, maar dat mag de pret niet drukken. Volgens ons was het een happy end :)
De avond gezellig in het hotel met de andere showgangers afgesloten en daardoor weer mooi een adresje in Australië en zelfs Nieuw-Zeeland op de kop weten te tikken waar we van harte welkom zijn om te verblijven. Blijft leuk, mensen ontmoeten.

De volgende dag hadden we echt geluk, het was schitterend weer en daarom hebben we onze Hollandse roots maar weer aangesproken en hebben we twee fietsen gehuurd. Deze werden echter eerste enkele kilometers stroom afwaarts van de rivier gestald, want we gingen eerst relaxed op een bamboevlot naar beneden terwijl we van de omgeving konden genieten. We waren het er beide wel over eens dat dit gebied toch wel hoog in onze lijst komt van mooiste gebieden waar we geweest zijn. Dat is ook vast wel aan de foto's af te zien. Toen zijn we vervolgens op de fiets gestapt en zijn we naar Moonhill gefietst om daar weer 800 treden te beklimmen en een uitzicht vanaf een van de hoogste bergen in dit gebied te bewonderen. Ook dit was weer de inspanning waard want het was een voortreffelijk uitzicht. Vervolgens langzaam aan maar weer hotelwaarts gegaan om op tijd te gaan slapen. De volgende dag zouden we namelijk alweer om 7u opgehaald worden om naar Ping'An te gaan.

Ping'an staat bekend om haar kleurrijke rijstvelden en zijn de hoogste rijstvelden van de wereld. Toch wel de moeite waard om te bezoeken. Het reizen brengt soms ook veel keuzes maken met zich mee. Er waren namelijk 3 manieren om daar te komen: 1) lokale bus, met vele overstappen, maar wel goedkoop. 2) de toeristenbus, iets duurder, maar doet er minder lang over en gaat rechtstreeks, alleen met 2 toeristische tussenstops, of 3) taxi, erg snel maar natuurlijk erg duur en dat is een flinke aanslag op het dagbudget. Uiteindelijk hebben we voor de toeristenbus gekozen om tijdens de tussenstop de tijd te doden met een potje kaarten. Vervolgens zijn we gearriveerd op de parkeerplaats onderaan de rijstvelden. Verder dan dat kunnen de auto's en bussen niet komen. Tja, en dan de volgende keuze: Dragen we onze backpacks en rugzakken een half uur helemaal maar boven, of laten we net als iedereen hun tassen door draagsters naar boven sjouwen? Uiteindelijk hebben we voor het laatste gekozen, maar even voor de lezers: dit hebben we niet gedaan omdat we lui zijn, maar omdat dit het werk en hun verdiensten zijn in deze omgeving. Wie zijn wij om hen hun werk te ontnemen. ;-) We helpen de Chinese medemens graag natuurlijk. (Het blijft echter toch wel dubbel om te zien dat het vrouwtjes zijn met gemiddelde leeftijd 50+die onze tassen naar boven tilden :))
Eenmaal boven aangekomen in ons hotelletje was het weer een prima onderkomen met een schitterend uitzicht over de rijstvelden. De rijstvelden van Ping'an zijn ieder adembenemend om te zien en veranderen ieder seizoen. In de lente staan de terrassen vol met water en lijken het net spiegels door de weerkaatsing van de zon. In de zomer lijken het net groene golven als de rijstvelden in 'bloei' staan. In de herfst zorgt de gele rijst voor een gouden gloed. En in de winter lijkt het net een witte deken door de sneeuw die op de rijstvelden ligt. Is het dus eigenlijk best wel een beetje jammer dat wij net tussen 2 seizoenen in zitten :) en dus deze plaatjes net niet zien. Maar ondanks dat is het al prachtig hier. Als je vervolgens nagaat dat de chinezen ook nog eens een ingenieus irrigatiesysteem ontwikkeld hebben waardoor alle akkers van water voorzien worden, is het des te indrukwekkender om te zien.
Om de omgeving eens echt te verkennen hebben we de volgende dag onze wandelschoenen maar weer ondergebonden om weer een 5 uur durende trekking door het gebied te maken. Tijdens het wandelen kwamen we er achter dat het des te prettiger was dat het geen hoogseizoen was, want we waren nagenoeg alleen op de gemarkeerde paden. Afgezien van een enkele landbouwchinees die met takken op de rug het land leeg aan het halen was. Aan de foto's kunnen jullie zelf zien hoe mooi deze omgeving was.
Eenmaal de andere kant van de berg bij het stadje aangekomen zij we doorgelopen naar het busstation, waarna we in een klein busje gestapt zijn om op een kruispunt weer afgezet te worden. Daar zou de reguliere bus ons oppikken en zouden we terug kunnen komen naar Ping'an. Helaas werden we in de minibus opgehouden door wegwerkzaamheden en hebben we de tweede bus gemist. Nadat we even doorgevraagd hadden, kwamen we er achter dat de volgende bus 2uur later kwam! Hmmmm... En we stonden daar op een verlaten kruising... Tja en dan moet je iets, dus we hebben als echte deelnemers aan 'peking express' iedere willekeurige auto aangehouden in de hoop mee te kunnen liften naar boven. En warempel, 5 minuten later mochten we in een overvolle auto instappen. Men stapelt enkele medepassagiers op één stoel en wij Europeanen kunnen er makkelijk bij. Eenmaal boven hoefden we zelfs niets te betalen. Was dat even mooi meegenomen en hebben we 's avonds lekker kunnen eten en zelfs nog een toetje kunnen nemen. ;-) Nog even proosten op onze trekking en op de rijstvelden van Ping'an.
Om ook maar even aan te geven hoe klein de reiswereld is, treffen we diezelfde avond in een klein verlaten restaurantje twee mensen aan, Stefan en Jannika, die twee dagen daarvoor ook in het zelfde hotel in Yangshou verbleven. We raakte daarom weer aan de praat en al snel werd duidelijk dat ook zij de volgende dag naar het vliegveld moesten. Omdat we allemaal nog aan het twijfelen waren hoe we van dit bergdorpje op het vliegveld moesten komen, werd het idee geopperd om een taxi te delen. En hoe vind je vervolgens een auto met chauffeur? Heel makkelijk, je vraagt de vrolijke eigenaar van het restaurant of hij niet iemand kent in dit dorp die ons voor 350 yuan weg wil brengen. En natuurlijk kende hij iemand en na wat onderhandelen (wij wisten ook niet hoe duur en ver het was) was de rit van 3 uur geregeld, maar dan voor 400 yuan. De rest van de avond hebben we gezellig met Stefan en Jannika, twee Duitse journalisten, doorgebracht waarvan de één tijdelijk in Beijing woont voor zijn werk voor de Duitse krant 'Der Spiegel' en de andere in Shanghai woont voor haar werk bij het Duitse televisiestation 'RTL'. Beide doen zij wat uitgebreider en professioneler onderzoek naar China en haar cultuur en gebruiken. Stefan vertelde ons namelijk dat de informatiefilter door de Chinese overheid soms grotere maar ook snellere vormen aanneemt. Blijkbaar had de burgemeester van New York, Michael Bloomberg, laatst iets gezegd over de Chinese economie en hun handelswijze wat niet pro-China was en direct heeft de Chinese overheid alle informatie op internet dat gelieerd was aan Michael Bloomberg geblokkeerd en wordt dit van de Chinese bevolking afgeschermd. Weer een ander voorbeeld naast Facebook, twitter, New York times, wat er op televisie uitgezonden wordt, etc, dat wordt afgeschermd en/of gecontroleerd. Al snel werd tussen ons aan tafel andere veelal wederzijdse ervaringen uitgewisseld en al filosoferend kwamen we in een 'kip en ei' discussie over hoe het nu precies in China zit: is het zo dat door de Chinese embargo op informatie de Chinezen niet zo geïnteresseerd zijn over wat er zich buiten China allemaal afspeelt en dat zij het verder allemaal prima vinden zolang zij hun gewone leventje maar kunnen leven? Of willen de Chinezen gewoonweg hun gewone leven leven, ondanks dat zij verstoken blijven van wereldinformatie?Anders gezegd: zou bij het opheffen van deze overheidsfilter de gemiddelde chinees niet gewoon verder gaan met zijn/haar leven en dat men (over het algemeen) dat leven verder prima vindt omdat dat leven, buiten de mensen in de steden, toch gewoon op hun eigen wijze door zou gaan? Wat zou dan het nut en de invloed zijn van de energie die de overheid steekt in het controleren van deze informatie? Hoe dan ook, dit gingen wij met z'n 4en aan deze tafel in dit kleine restaurantje bovenop de rijstvelden van Ping'An niet oplossen. :-)

De volgende dag was het weer volledig omgeslagen en waren we er snel achter dat we enorm geluk hadden met het weer van de afgelopen twee dagen. Het kwam namelijk met bakken uit de hemel en we zijn in onze regenpakken met backpack en al naar beneden gelopen, waar stipt op tijd de door de restauranteigenaar geregelde minibusje klaar stond om ons naar het vliegveld te brengen. Lekker op tijd aangekomen hebben we nog gezellig met z'n 4tjes wat gegeten voordat Stefan in zijn vliegtuig richting Beijing stapte en Jannika samen met ons in het vliegtuig stapte op weg naar onze volgende metropool van People's republic of China: Shanghai!

We kwamen 's avonds laat, helaas in de regen, aan in Shanghai. Ons ritje van de luchthaven naar de stad gaf ons dan ook helaas nog weinig indrukken van deze grote indrukwekkende stad. Ook René herkende nog niet veel :) (voor degene die dit nog niet weten, René heeft 7 jaar geleden, samen met studiecollega Björn, in Shanghai gewoond!) De volgende dag eerst even lekker uitgeslapen en vervolgens de stad (opnieuw) gaan verkennen. Shanghai betekent letterlijk 'aan de zee', en is de grootste havenstad ter wereld. Door de stad loopt de Yangzi rivier. Shanghai maakt alles waar wat je er van te voren van verwacht! Het is booming, groots, modern, heel veel wolkenkrabbers, malls, en de grap is het voelt niet echt Chinees aan. Er zijn ongelofelijk veel westerse mensen hier, dus het heeft zelfs wat weg van New York. Als je rondloopt in deze stad voelt het helemaal niet dat er hier 15,9 miljoen mensen wonen en het de grootste stad ter wereld is :). Dit komt vooral door het feit dat de straten en de stad zo wijds opgezet zijn. Ook het verkeer is hier niet eens een chaos (wat in Peking wel zeker het geval is) door de geniale uitvinding van de fly-overs (soms wel 5 lagen boven elkaar). Dat zou een echte uitvinding zijn op de A27!
Met de metro zijn we naar de wijk Xintiändi gegaan. Dit is één van de hippe (en dure) uitgaansgelegenheid van Shanghai. Gezellige straatjes, barretjes,restaurantjes, hier en daar een winkelcentrum en overal wolkenkrabbers, maar een heerlijk, relaxte sfeer en wederom niet het gevoel dat je in een miljardenstad loopt. Anke checkte af en toe de menukaarten om de prijzen te kijken en verlekkerend te kijken naar de wijntjes, terwijl René zijn ogen uitkeek bij de nieuwe Audi R8 die daar tentoon gesteld was.... Maar helaas, beide past nog steeds niet in ons (dag)budget :). We hebben heerlijk een paar uur gewandeld door de stad en zijn uiteindelijk uitgekomen bij People's Square, het moderne centrum van Shanghai, wederom ontzettend wijds met in het midden People's Park. Voor René was deze plek zo herkenbaar. Dit was 7 jaar geleden zijn aller eerste kennismaking met Shanghai. Er zijn ondertussen wel behoorlijk wat dingen veranderd, gebouwen bijgekomen, een pretpark in People's park gebouwd (het is en blijft toch de snelst groeiende stad ter wereld :)), maar ondanks dat voelde het voor hem als een beetje thuiskomen en was het vooral leuk om op zoek te gaan naar de dingen die er nog wel waren en op dezelfde plek zaten, zoals het Shanghai theater, het museum, starbucks, etc.:)
Na wederom een heerlijke Chinese maaltijd zijn we langzaam terug gelopen richting ons Hostel, via Pedestrian street, de shop straat van Shanghai, met heel veel lichtjes, grote bekende winkels, en gezellige drukte. Kortom een leuke afsluiting, van een perfecte eerste dag.

Maandag was het tijd om de Bund te gaan bewonderen. De Bund is de boulevard aan de Yangzi rivier en geeft een fantastisch uitzicht over de skyline van Shanghai. Oorspronkelijk was het hier de 'wall street' van Shanghai, tegenwoordig zitten hier vooral dure winkels en de hipste restaurants. Je kan hier lekker over de boulevard lopen en genieten van het mooie uitzicht en ondertussen moesten we we weer af en toe met een aantal Chinezen op de foto :). Anke had gehoord (van Chris Zegers, RTL travel:)) over een ondergrondse voetgangerstunnel om naar het zakendistrict aan de overkant te gaan, dat spectaculair moest zijn. Voor René was dat ook nieuw, want die was er 7 jaar geleden nog niet. Nou,...... Zo spectaculair was hij dus niet, maar het heeft ondertussen wel een flink hapje uit ons dagbudget genomen haha, maar goed. Het is een tunnel die ze hebben aangekleed met lichteffecten, maar is dus niet heel spectaculair. Aan de overkant van de Bund ligt Pudong, het zakencentrum van Shanghai. Hier wedijveren Oriental Pearle Tower (Die toren met die bekende bollen, wat eigenlijk een televisie en radiomast is), Jinmao Tower en World Financial Center met elkaar wie het grootst is, het mooiste uitzicht heeft en de mooiste lichtjes als het donker is. 7 jaar geleden was de oriental pearl tower het hoogste gebouw, maar ondertussen is het world financial center bijgebouwd en wint hij het in hoogte. Wij hebben voor de Jinmao Tower gekozen om Shanghai van bovenaf te bekijken. Van bovenaf is in dit geval de 88ste verdieping, op 310 meter, slik..... Toch best hoog. Maar wat een geniaal uitzicht heb je dan over deze immense stad. En we waren daar aan het einde van de dag, toen het langzaam donker begon te worden en de stad langzaam werd verlicht. De foto's laten volgens ons wel zien dat het een mooi plaatje was daar! Na een fantastische avondmaaltijd (Burger King :), soms heb je daar weer gewoon zin in na een paar dagen chinees en de hele dag wandelen haha), terug via de Bund naar ons hostel, wat trouwens op een top locatie ligt. 5 minuten lopen van de Bund en 15 minuutjes van People Square. En dat voor EUR 25.-!
Dinsdag was het tijd om de Franse Concessie wijk te gaan bezoeken. Ook een trendy en hippe wijk in Shanghai, maar hier zijn nog wel de oudere, originele art deco gebouwen bewaard gebleven en geeft het de wijk een heel sfeervol en gezellig karakter. Ook hier weer heerlijk gelopen en op het terras gezeten, om vervolgens weer terug uit te komen bij People's Square. Na een heerlijke koffie, met kerstboom en kerstmuziek (jippie!) bij de Starbucks, weer een leuke dag afgesloten in deze indrukwekkende stad.
Omdat we het toch wel leuk vonden om de plek te bezoeken waar René heeft gewoond was dit woensdag ons doel. Na een heerlijke lunch in een franse croissanterie al lopend naar de wijk Changning gegaan. Onderweg toch eindelijk een keertje gestopt bij een grote Mall :) het is echt ongelofelijk hoe groot deze zijn en wat ze hier allemaal verkopen! En geloof het of niet maar René en niet Anke heeft hier zelfs nieuwe schoenen geshopt. Dit had misschien ook wel te maken met het feit dat schoenmaat 40 voor vrouwen toch echt wel ongebruikelijk is hier..... Beetje jammer haha. Toen we aankwamen in de wijk Changning gingen we op zoek naar het appartementen complex van René. Na enige tijd zoeken en weinig herkenning bij René dan toch eindelijk het gevonden. En dan blijkt ook hier dat Shanghai booming is, want in 7 jaar tijd is er een grote Mall naast het complex gebouwd een 5sterren hotel en heeft het complex een andere naam gekregen. Toch heel gek hoe snel alles verandert, maar erg leuk om (terug) te zien! Vervolgens vonden we het tijd worden voor een ouderwets avondje bioscoop. In het zakendistrict Pudong hadden we een bioscoop in een Mall gevonden waar ze ook The Bourne Legacy in het Engels hadden, wat toch wel handig is gezien ons Chinees nog steeds niet helemaal up to date is. We wilden eigenlijk graag naar de nieuwe James Bond (Skyfall) omdat deze blijkbaar voor een groot gedeelte in Shanghai is opgenomen, maar helaas hoe modern en hip Shanghai ook is, hij draaide hier nog niet :(. Desalniettemin een zeer geslaagde film en avond!
Vandaag helaas al weer onze laatste dag in Shanghai. Deze staat vooral in het teken van de laatste dingetjes bezoeken, een beetje shoppen en onze tas inpakken voor ons vertrek morgen.

Voor ons is Shanghai een fantastische afsluiting van een geweldig indrukwekkend en fascinerend land. China blijft mysterieus en wij hebben zeker niet alles meegekregen wat er zich in dit land allemaal afspeelt. En ondanks het feit dat er op veel plekken weinig tot geen Engels wordt gesproken zijn de mensen altijd ontzettend vriendelijk en behulpzaam. Het heeft een schitterende natuur en natuurlijk de architectuur is ook heel bijzonder. Het is duidelijk een land met één van de grootste economien ter wereld waar 'het nieuwe geld' van enkele jaren terug duidelijk zijn plek heeft gevonden. Maar ook buiten de grote steden is alles over het algemeen goed georganiseerd. Als je eenmaal je visum hebt is reizen zonder vast schema eenvoudig en het vervoer is goed geregeld. Okee, de Chinezen houden er soms wat vreemde gewoontes op na (zoals het ongegeneerd rochelen op straat, in de metro etc, of het uitgebreid smakken tijdens het eten), maar iedere cultuur vindt van andere culturen wel dat er iets vreemds tussen zit. Wij hebben nu toch wel wat gezien van China, maar er blijft nog heel veel moois over van dit grote land om ooit nog eens te gaan bezoeken. Maar dat is misschien ooit voor een volgende reis...

Morgen vliegen we naar ons volgende land: Vietnam. We kijken er naar uit om weer nieuwe indrukken op te doen zijn benieuwd wat dit land ons te bieden heeft! Laat de loempia's maar komen.... ;-)

Laten jullie ondertussen een berichtje achter op onze site?!?! ;-) Vinden we leuk!!

Heel veel liefs van ons,

Xx Anke & René