Namaste Nepal! Welkom in deze 'oase van rust'..ehm

Lieve allemaal,

Ons 4de reisverslag alweer. Iets sneller na het vorige, want we hebben wel doorgeschreven, maar geen internet gehad. We zijn nu een goede maand onderweg! 1/10e van de reis zit er ongeveer op. Het is zelfs vreemd om dat zo op te schrijven. ;-)

Vanuit Chengdu zijn met het vliegtuig naar Kathmandu gevlogen. De grap was dat onze vlucht een tussenlanding had in Lhasa, Tibet! Dus theoretisch gezien zijn we wel in Tibet geweest :) De vlucht naar Nepal was adembenemend mooi, over de Himalaya! Het was vrij helder weer dus we hadden een goed zicht op de Mount Everst, die ruim 8800m hoog is! Zeer indrukwekkend om te zien! Op de luchthaven van Kathmandu zijn we opgehaald door Bimal, de eigenaar van het hostel waar we verbleven. En dan kom je opeens in een hele andere wereld terecht! Een wereld waar China opeens met haar wegen, verkeer en mensen zeer georganiseerd en westers aandoet. Een wereld waar vooral de woorden chaos, hectiek, drukte, heel veel brommers en motors, een 2 baansweg die wordt gebruikt als 6 baans weg, niet geasfalteerde wegen, middeleeuws bij je opkomen! Maar ook het land van de woorden van vriendelijkheid, behulpzaam, engelse taal en kleurrijk. Een wereld die pas 60 jaar geleden is opengesteld voor toerisme. Een kleine cultuur schok dus haha. Maar na 1 dag ben je ook daar wel weer redelijk snel aan gewend!

Nepal heeft als belangrijkste geloof het hindoeïsme. Dit betekent o.a. dat de koe een heilig dier is en dus ook vrij rondloopt op straat. Het blijft een bijzonder grappig gezicht als je op straat loopt en een koe je tegemoet komt lopen op zn dooie gemakje. Of dat er een kleine verkeersopstopping is omdat er een koe de straat aan het oversteken is. Kortom je komt hier letterlijk ogen en oren te kort. Je moet kijken waar je loopt (niet struikelt in de kuilen in de weg of over het afval), oppassen dat je niet van je sokken wordt gereden, de weg zoeken op de kaarten ook nog eens heerlijk om je heen kijken om alle bijzondere kleine winkeltjes, mensen en dingen te zien! En dit ook terwijl iedereen je aanspreekt of je een taxi, gids of trekking wil doen of iets van ze wil kopen. Maar het voelt absoluut niet onvriendelijk aan. Nee is hier ook echt nee en dat respecteren ze. Twee kleine minpuntjes: Allereerst, overal ligt afval en troep. Van Gansewinkel zou hier gouden zaken kunnen doen, want iedereen dumpt zijn afval gewoon, op straat, voor de deur, achter het huis, in het water. Ook in de natuurgebieden wordt er niet moeilijk gedaan om de lege plastic flessen water/frisdrank, lege snoep- en etensverpakingen etc gewoon in de bossen te mieteren, want tja, we moeten de natuur natuurlijk wel preserveren voor de toekomstige toeristen waar we stiekem veel geld aan verdienen. Eerst dachten we dat het de toeristen waren, maar blijkbaar zijn het de Nepalezen die dit voornamelijk doen. Iets anders bijzonders is dat, in tegenstelling tot de berggebieden waar stabiel electriciteit is, hier in Kathmandu iedere dag een 'black-out' is. Niet omdat de boel overbelast is, maar blijkbaar kan de regering hier besluiten wanneer de stroom uitgeschakeld wordt en iedereen overgaat op de noodvoorziening. Op zich niet vreemd om zuinig aan te doen met electriciteit, maar het gebeurt op volledige willekeur. De ene keer dan gaat 'smiddags om 17u de electriciteit uit en de volgende dag misschien pas om 21u. Het gebeurt ook regelmatig dat snachts de stroom weer aangaat en dat merk je omdat de ventilator dan vervolgens weer aangaat. Dit is af en toe lastig als je bijvoorbeeld je foto's aan het uploaden bent en dat hij er van om de haverklap mee ophoudt. Maar dat is natuurlijk een kleinigheidje als je weet dat de mensen hier dus ook hun winkels, restaurants, etc. moeten verlichten vanuit de noodvoorzieningen. Anyway, als je daar doorheen kijkt, heeft het land zeker heel veel andere dingen te bieden.

In Nepal wonen 30 miljoen mensen, waarvan 700,000 in Kathmandu, dus gezellige drukte hier. De toeristenwijk is Thamel, wat helemaal is volgebouwd met winkeltjes, restaurantjes en lokale reisbureautjes. Wij slapen aan de rand van deze wijk, iets van de hektiek vandaan in een klein eenvoudig hostel. Dit adres hadden we van een oud collega van mij gekregen, en de gastvrijheid is hier enorm! Na aankomst hebben we eerst lekker een beetje uitgerust en 's avonds zijn we lekker Thamel ingegaan op zoek naar een leuk tentje om te eten (zijn er genoeg!) in ons restaurantje kwamen we Anna en Max tegen, een Duits stel uit Beieren. Ze hadden ook bij ons in het vliegtuig gezeten en gaan 6 maanden rondreizen. En tja reizen verbroedert, dus we hebben een gezellige avond met biertjes gehad met zn 4en!

De volgende dag hadden we 1 missie: ons visum voor India regelen. Na onze deceptie in Beijing moest dit hier dan toch echt lukken. Het gaat er hier bij de ambassades toch iets anders aan toe. Buiten, met een overkapping, vul je je aanvraagformulier in, je wacht een uur voordat je aan de beurt bent. Vervolgens krijg je dan het 2de formulier om in te vullen. Dan ga je naar loket 2 om een fee af te rekenen en mag je over een week terugkomen in de ochtend om je 2de ingevulde formulier af te geven en die zelfde dag om 17 uur mag je weer terugkomen om (als het goed is) je visum op te halen, dus peace of cake en wederom helemaaaal niet omslachtig... :) en gelukkig hebben wij voldoende tijd om geduldig te wachten! En met ons blijkbaar vele anderen.

Donderdag zijn we gaan sightseeing in de stad. Met onze lokale taxi chauffeur zijn we een tourtje gaan maken met een aantal stop-stops! Onze eerste stop was Swayambunath, ook wel monkey temple genoemd. Het is de oudste Boedhistische tempel van de Kathmandu vallei, met een prachtig uitzicht over Kathmandu, en zoals de naam je al doet begrijpen, wonen er hier behoorlijke wat bavianen. Vervolgens zijn we doorgereden naar Pashupathinath, de belangrijkste tempel voor de hindoes in Nepal, waar Chiva wordt geëerd. Iedere Hindoe brengt minimaal 1 keer per jaar een bezoek aan deze tempel. Wij als geen hindoes, mogen deze tempel dan ook niet in. De tempel ligt aan de Bagmati rivier, een rivier met water afkomstig uit de heilige gebergten en die uiteindelijk uitmondt in de Ganges in India. Het gebied rondom de tempel is wel toegankelijk voor toeristen en hier gebeurt een zeer indrukwekkend fenomeen: De lijkverbrandingen. Bij de tempel en aan het water ligt een verzorgingshuis waar de mensen naar toe gaan die op sterven liggen. De hindoes geloven dat het lichaam uit 5 elementen bestaat, water, ether, vuur, lucht en aarde en dat het lichaam wordt geleend van moeder aarde en dat je het lichaam na het overlijden moet teruggeven. Na het overlijden wordt het lichaam binnen 24 uur geprepareerd voor de crematie. Het lichaam wordt in het heilige water gewassen en versierd met bloemenkransen. Vervolgens wordt het op een plateau aan de oever gelegd op houtblokken en wordt er kort afscheid genomen van de overledene waarna er hooi wordt opgelegd en in brand wordt gestoken. Dit gebeurt allemaal openbaar en publiekelijk, iedereen kan en mag hier naar kijken (op gepaste afstand) en zelfs foto's maken. In totaal duurt de verbranding zo'n 3 tot 4 uur, waarna de 'lijkschouwer' de as in de rivier veegt. En zo wordt het lichaam als het ware teruggegeven aan moeder aarde. In diezelfde rivier spelen kinderen en wassen mensen zich ....... Daarna gooien de nabestaanden kleding en andere waardevolle dingen in de rivier om mee te geven met de overledene. Deze worden vervolgens 20 meter verder door de straat kinderen uit het water gevist om dit op hun beurt weer te verkopen. De een z'n dood is de ander zn brood toch? De zoon van de overledene gaat vervolgens een maand wonen in het verblijf bij de tempels om te rouwen en als eerbetoon. De gehele rouwperiode duurt een jaar, waarin de familie sober leeft en niet deelneemt aan festiviteiten. Na dat jaar komen ze terug bij de crematieplaats voor een herinneringsceremonie . Het was zeer indrukwekkend en bijzonder om dit mee te maken en te zien hoe verschillend cultuur kan zijn. Iets wat bij ons zo privé is, is hier zo openbaar. We waren er toch wel een beetje van onder de indruk.
Vervolgens op weg gegaan naar Bodhnath, de grootste stupa in de Kathmandu vallei...wij hebben hem alleen niet gevonden maar dat zal vast wel aan ons hebben gelegen haha.. Na deze zoektocht zijn we maar naar huis gegaan om een beetje te relaxen en de tassen te pakken om richting Pokhara te gaan, voor een trekking in het Annapurna gebied.

Vrijdag ochtend zijn we vroeg (7 uur) bij de lokale bus afgezet om in ruim 6 uur richting Pokhara te gaan, samen met onze lokale gids Tanga. De busrit was, wat je wel kan zeggen, redelijk hobbel de bobbel, maar verder helemaal prima. Je ziet dan gelijk een heel ander stuk van Nepal, mooi, rustig, ongerept en heel veel groen! Ontzettend mooi!
In Nepal liggen 8 van de 14 hoogste bergtoppen ter wereld, waaronder dus de Mount Everest. Wij gaan een trekking doen in het Annapurna gebergte met een top van 'slechts' 8091 meter (welke wij uiteraard bij lange na niet gaan halen). Het is een trekking van 3 dagen, maar er zijn er ook bij van een week of 2 weken. Phokara ligt tussen de gebergte in en aan het Phewameer. Een oase van rust en schone lucht in vergelijking met Kathmandu!

De trekking deden we samen met onze gids Tanga. (voor de volledigheid, dit spreek je uit als 'Tonga' ;-) Een zeer ervaren gids, die al vele trekkings heeft gedaan. Tanga heeft ons ook veel verteld over Nepal en de cultuur, en dus ook over het kaste stelsel. Het kastenstelsel is nog steeds een onderdeel in de Nepaleese cultuur. Er zijn in totaal 6 verschillende kaste. (vergelijkbaar met maatschappelijke/sociale klassen) Je wordt in een bepaalde kaste geboren vanuit je familie en dat blijf je voor de rest van je leven. Gelukkig is in het werkende leven het kaste systeem niet meer aanwezig, wat veel meer mogelijkheden geeft voor de mensen op het gebied van werk. (Vroeger was je vanuit je kaste namelijk gebonden aan een bepaalde werkomgeving of type jobs. ). Het is echter nog wel in de prive sfeer aanwezig, zeker op het gebied van relaties. Een huwelijk wordt hier gearrangeerd, maar het gebeurt tegenwoordig ook steeds meer uit liefde en dat wordt in toenemende mate gerespecteerd door de familie. Echter trouwen met iemand van een lagere kaste is nog steeds not done, en kan dus ook er voor zorgen dat de familie geen toestemming hiervoor geeft. Onze gids bijvoorbeeld is nu 33 jaar, is op zn 15de getrouwd (gearrangeerd huwelijk) en op zn 17de voor de eerste keer vader geworden en heeft nu 3 kinderen! Tegenwoordig is de huwelijks leeftijd meer richting de 25. Kortom wij zijn 2 zeer oude 'vrijgezellen' in de Nepaleese markt haha.

De volgende dag zijn we met z'n 3en met de lokale bus naar Nayapul gegaan, vanwaar de trekking begint. De lokale bus is een grappige ervaring! Men stapt gewoon in met vogelkooitjes met een paar vogels en bijvoorbeeld een baby aapje. Genoeg om te zien, en ook de omgeving is echt adembenemend. Na ruim 1,5 uur gaan we dan toch echt van start. Het Annapurna gebied is een van de bekendste gebieden van Nepal en ook een van de mooiste. Wij hebben als eindbestemming Poonhill, een bergtop van 3240m!
Omdat wij een trekking doen van 'slechts' 3 dagen, betekent dit dat wij deze top in 2 dagen gaan bereiken en dan in 1 dag weer helemaal terug naar beneden, uitdaging!
De eerste dag was de trek 14 km en moesten we van 600 m naar 1900 meter..... De route liep door mooie landschappen, watervallen, vele rijstvelden, en vooral ... Omhoog! Het was een goede 30 graden, dus behoorlijk pittig. Onderweg kom je overal kleine restaurantjes en hotelletjes tegen, zo bijzonder in the middle of nowhere! (tot voor 1970 kwam hier nog geen enkele toerist). Tanga vertelde onderweg veel over de omgeving en de natuur. Ook hier kom je onderweg steeds dezelfde mensen tegen wat ook weer een band schept. Een gezellige Brit (David) bleef ons dan ook 'volgen' en veel samen met hem opgetrokken (letterlijk ;-)
Het laatste gedeelte van onze eerste dag waren zo'n 3500 trappen die we omhoog moesten lopen naar Uleri! Anke heeft op karakter de top bereikt want anders half uur voor de eerste overnachting hees ze zichzelf omhoog met de stok die ze aan het begin van de trekking gekocht had.. god wat was dat pittig! Na 6 uur omhoog lopen wordt je bovenaan wel beloond met een super uitzicht, en geloof het of niet, een warme douche en een heerlijk bedje! Hoe men die hotels en restaurants op deze hoogte kunnen bouwen? Simpel: alles gaat gepakt en bezakt op ruggen van de lokale Nepalezen en/of ezels omhoog en een dag later wordt afval weer naar beneden 'getransporteerd' om vervolgens weer met een nieuwe belading omhoog te gaan. Ondertussen is electriciteit aangelegd en heeft men stromend water uit de rivieren om te douchen. Ook de electriciteit wordt uit waterkracht opgewekt.
Omdat onze trekking maar 3 dagen duurde hadden we alletwee een dagrugzakje mee. Dit in tegenstelling tot vele andere toeristen die hun koffers/backpacks door zogenaamde Sherpa's (dragers) naar boven laten sjouwen. Op hun slippertjes dragen deze, vaak mannen (van soms wel boven de 60 jaar oud), ruim 30kg (met uitschieters naar 50kg) naar boven voor ongeveer 10 euro per dag. (ongeacht gewicht). Je zal ons minder horen klagen dat onze backpack 20 kg is. ;-)

Na een heerlijk nachtje (en zeer vroeg naar bed haha) was het de volgende dag slechts 7 km lopen naar 2700m en waarvan alleen het eerste uur weer heel veel trappen :). Je ziet onderweg de natuur en de omgeving veranderen naar jungle-achtig gebied. (Rodondendron bos). Het blijft bizar hoe mensen al hun spullen ooit boven hebben gekregen en daar zijn gaan bouwen. Onderweg wordt je af en toe bijna omver gelopen door een groepje ezels die spullen naar boven aan het sjouwen waren :). Wat wel leuk is om te vertellen is dat door deze manier van transporteren alles natuurlijk ook flink duurder wordt. Waar beneden een fles water omgerekend €0,18 kost, kostte diezelfde fles boven aan de top €1,38. Welgeteld een stijging van 766%, al drink je er geen slok minder om kunnen we vertellen. :-)
Na weer een super mooie route en dag aangekomen in Ghorepani, wat omringd wordt door de hoge bergtoppen! Je merkt wel aan de lucht dat je op 2700 meter hoogte zit, en een biertje werd dan ook niet aangeraden door onze gids :(. Ons hotelletje lijkt een beetje op een Oostenrijks chaletje, 's avond gezellig beneden een haardvuurtje aan, lange tafels en gezellig een potje kaarten.
De volgende ochtend om half 5 op voor onze laatste klim naar 3240 m. Zonsopkomst op Poonhill en we waren niet de enigen haha. Maar we hadden geluk, er was zeer weinig bewolking, dus we werden beloond met de prachtigste bergtoppen om ons heen, waar de zon langzaam tevoorschijn kwam!
Vervolgens terug naar ons hostelletje voor een stevig ontbijt en dan toch ons klaarmaken voor de weg helemaal terug naar beneden! Een tocht van meer dan 9 uur, maar tja, naar beneden gaat toch wel sneller dan omhoog. Ondanks het feit dat we dezelfde route naar beneden gingen, zie je veel meer dan op de heenweg. Op de heenweg ben je vooral bezig met klimmen, op adem komen etc, nu zag je vanuit de andere kant de prachtige omgeving waarin we liepen.
En toen.....Toen waren we vervolgens Tanga, onze gids, kwijt nadat een groep ezels ons uit elkaar had gedreven. Toch knap als de route één weg is waar je geen andere kant op kan. Na een 20 minuten alleen verder naar beneden gelopen te zijn, begonnen we ons toch zorgen te maken. Zou Tanga naar beneden gevallen zijn?! Toen is René toch maar teruggelopen naar boven, maar na 20 min nog niemand. Vervolgens maar weer naar beneden en rondgevraagd, tot een andere gids die omhoog liep wist te vertellen dat Tonga verder naar beneden was. Vreemd... Nadat we een uur verder gelopen hadden en verschillende mensen ons weer vertelde dat Tanga verder beneden wachtte, kwamen we bij onze eerste slaapplek weer aan waar hij inderdaad zat te wachten. Het verhaal: onze kleine Nepalees was aan de race. :-) hij was snel een 'nature toilet' op gaan zoeken en was ons toen kwijtgeraakt. Toen wij weer naar boven liepen, was hij verder naar beneden. Gelukkig was hij zo slim om wat gidsen onderweg te informeren die ons passeerde toen we naar beneden liepen. Eind goed, al goed.
Na meer dan 7500 trappen en ruim 21 km, kwamen we weer terug op ons beginpunt. Dit keer met de taxi terug naar Phokara. Moe maar zeer voldaan! Nu wachten op de spierpijn.... :)

Dinsdagochtend hebben we de lokale bus weer gepakt, terug naar Kathmandu. Anke kon de bus bijna niet in lopen van de spierpijn haha. In Kathmandu dit keer een hotelletje genomen, ietsje luxer om even bij te komen. Vandaag hebben we dan toch eindelijk ons visum voor India te pakken!, na bijna 3 uur wachten in de ochtend en in de middag weer 1 uurr, maar we kunnen morgen naar India! In het totaal hebben we dus ruim 6 uur bij de ambassade doorgebracht, maar gelukkig niet voor niets.
De laatste avond in India hebben we weer gezellig doorgebracht met onze Duitse vrienden Anna und Max in een lokaal restaurant. Zij zagen ons toevallig in een lokaal winkeltje vanuit de taxi waarin zij zaten en later zijn ze naar ons hotel gekomen om te vragen of we zin hadden mee te eten. Altijd gezellig natuurlijk. Grote kans dat we hen ook weer ergens gaan treffen de komende maanden. Zoals het er nu naar uitziet zal dat misschien wel in Thailand zijn.

Maar eerst: India! In India gaan we 2 weken rondtrekken om vanuit India terug te komen naar Nepal en dan vliegen we de 20ste weer terug naar China. We hebben enorm veel zin in ons India avontuur en zijn erg nieuwsgierig wat we daar weer gaan aantreffen haha. We zetten onze maag en darmen vast schrap!!! ;-)

Heel veel liefs van ons!

x René & Anke

P.s. Voor degene die ooit naar Nepal willen en een trekking willen doen, hierbij de gegevens van onze gids. Echt een aanrader. Dat vond onze Brit David ook en trok daarom stiekem met ons mee. Tanga was zeer bekwaam, rustig, gastvrij en zeer behulpzaam. kortom een topervaring en als je hem rechtstreeks benadert is, dat meer inkomen voor hem, plus scheelt het je behoorlijk wat handlingsfee vanuit een tussenorganisatie :)
Tanka Bdr. Khakural, english and french trekking guide
E-mail: tbkhakural@hotmail.com
Cell: 0097-9841354178